No guts, no glory - Hetty

Geen huisje, boompje, beestje

Mijn beproeving begon al toen mijn man nog op missie was in Irak, in 2004. Twee weken na vertrek kwamen we erachter dat ik zwanger was. Terwijl ik in mijn eentje met de maand voller werd, zag ik mijn man daar achteruit gaan. Bij thuiskomst stond zijn hoofd totaal niet naar het huisje, boompje, beestje waar ik zo naar had uitgekeken, maar werd hij verteerd door frustratie en woede.

We kregen later nog twee kinderen. In ons gezin voelde ik me een alleenstaande moeder die ook nog mantelzorger was van iemand die geen zorg wilde. En toch was het nooit goed genoeg voor mijn man. Vrienden en familie begrepen mijn man niet. De cirkel om ons heen werd kleiner en kleiner. Ik was alleen nog werknemer, vrouw en moeder. Van Hetty was nog weinig over.

Wake-upcall

Wij vroegen Defensie meerdere keren om hulp, maar die was er niet, kregen we steeds te horen. Dus schakelden wij zelf hulp in, waaronder huwelijkstherapie en een psycholoog. Maar niets sloeg aan, omdat mijn man meende dat het aan mij lag. Mijn geloof was het enige waar ik kracht uit kon putten om mij staande te houden.

Mijn wake up-call was een zware hernia. Het was alsof ik door het glas zakte waar ik al zo lang op liep. Na mijn herstel ondernam ik, zonder man en kinderen, een reis naar Zwitserland, gericht op bezinning en grenzen verleggen. Daar vond ik Hetty terug en leerde ik mezelf weer op één te zetten. Doordat ik daarna beter kon aangeven wat ik nodig had, kon mijn man ook beter vertellen wat hij nodig had.

Noodnummer Veteranenloket

Niet veel later kwam ik het Veteranenloket op het spoor. Zij hielpen mijn man aan behandelingen voor zijn PTSS. Uiteindelijk ging hij weer voelen. Dat was best pittig. Op een dag ging hij, overspoeld door emoties, met koffers en hond het huis uit, onze kinderen en mij verdwaasd achterlatend. Toen heb ik het noodnummer van het Veteranenloket gebeld. De eerste vraag die ik stelde was: ‘Is dit mijn man of de PTSS? ‘Dit hoort bij PTSS’ legde de maatschappelijk werker die ik aan de lijn kreeg uit. Daar had mijn man geluk mee, anders was hij er nooit meer in gekomen. Ik heb urenlang aan de telefoon gehangen. Eindelijk kon ik mijn verhaal doen bij iemand die snapte waar ik het over had, waar ik doorheen ging en bovendien antwoord gaf op vragen die me al tijdenlang bezighielden.

Een stapje voor jezelf

Het behandeltraject van mijn man zette de patronen en rollen in ons gezin zodanig op losse schroeven, dat ik opnieuw dreigde om te vallen. Ik heb toen het Veteraneninstituut gevraagd om een maatschappelijk werker. Niet voor mijn man, maar voor mijzelf. Want om er voor hem te kunnen zijn, moest ik eerst mijn eigen leven op de rit te krijgen. Dezelfde man die mij eerder aan de telefoon zo goed had bijgestaan, heeft mij daarop ontzettend goed geholpen om zaken te verwerken en in perspectief te zetten.

Inmiddels is mijn man ook geestelijk thuisgekomen uit Irak. Nu is het mijn tijd, hebben we afgesproken. Ik heb me omgeschoold en ben onlangs een eigen coachingspraktijk begonnen. Ook ben ik een groep aan het oprichten voor vrouwen die hetzelfde als ik hebben doorgemaakt. Om te weten dat je er niet alleen voor staat, en om leuke dingen samen te doen. Want daar begint het mee, heb ik geleerd: een stapje zetten voor jezelf.