Rots in de branding - Dennis en Rob
Veteraan en agent Dennis over zijn steun en toeverlaat, vader Rob.
Heel zijn jeugd heeft Dennis Brink zijn vader Rob, politieman in hart en nieren, moeten delen met criminelen. Vaak kregen de boeven voorrang. Maar het deert Dennis niet. Als oud-marinier weet hij hoe het is als je werk je leven is. Bovendien: op de belangrijke momenten was zijn vader er. Altijd. ‘Hij is mijn beste vriend. Ik hoop hem nog heel lang bij me te hebben.
Dennis Brink (42), wijkagent en veteraan
‘Mijn vader is mijn beste vriend, al mijn hele leven lang. Vroeger was hij veel van huis voor zijn werk. Dat heb ik hem nooit kwalijk genomen. Van arrestatieteam tot Coördinator recherche: mijn vader heeft alles gedaan. ’s Lands grootste criminelen heeft hij aangehouden. Ik snap hem. Mijn tijd als marinier was de mooiste van mijn leven.
Als ik ‘m nodig heb, is hij er. Zo ging hij mee toen ik een cruciale uitslag kreeg voor mijn toelating tot de mariniers. Als ik terugkwam van missies kon ik mijn verhalen bij hem kwijt. Na twaalf jaar Defensie ben ik met mijn vaders hulp een nieuw leven gestart. In zijn voetsporen, bij de politie. En hoewel onze aanpak verschilt, vraag ik hem vaak om advies. Wanneer ik zie hoe lief hij is met mijn kinderen, smelt ik. Ik hoop hem nog heel lang bij me te hebben.’
Rob Brink (69), gepensioneerd politieman
‘Mijn vader was een typische marinier: streng maar rechtvaardig. Pas vlak voor hij overleed zei hij dat hij van me hield. Maar bij judo en mijn voetbalwedstrijden was hij altijd op de tribune te vinden, vol trots.
Hoewel ik, net als hij, op belangrijke momenten tijd maakte voor mijn eigen kinderen, was ik er ook vaak niet. Mijn gezin heeft altijd moeten concurreren met mijn politiewerk. Dat knaagt wel eens. Gelukkig is mijn band met Dennis er niet minder om. We zijn vader en zoon, maar onze relatie is gelijkwaardig. Elkaar een knuffel geven is gewoon en bij tijden hebben we allebei natte ogen. Hij is ook mijn rots in de branding.’