Rinus is vijftig jaar weg bij Defensie als hij tegen zijn tachtigste opeens regelmatig in huilen uitbarst. Onbedaarlijk, als een kleine jongen. PTSS misschien, concludeert hij na nachtenlang googlen. Hij dwingt zichzelf om het Nederlands Veteraneninstituut te bellen voor hulp. Kort daarna zit Eva Rodenburg in zijn woonkamer.
‘Met opgetrokken knieën en een schriftje op schoot liet ze me alles vertellen. De uren vlogen voorbij.’ Meer sessies volgen, want Rinus heeft veel meegemaakt. ‘Na elk bezoek van Eva voelde mijn hoofd heerlijk licht.’ Ze staat hem bij met advies en wijst hem de weg naar een centrum voor traumaklachten. Rinus geeft zich over aan een intensieve behandeling.
Inmiddels heeft Rinus geen huilbuien meer. Hij slaapt weer en kan praten over de pijnlijke episodes in zijn leven. ‘De zwaarte die ik altijd bij me droeg is grotendeels verdwenen. Ik wil 105 worden! Dat dank ik aan de fantastische gesprekken met Eva, mijn reddingsboei. Zij heeft voor mij de deur geopend om een beter mens te worden.’
‘Rinus is de strijd met zijn demonen aangegaan. Hij heeft zijn gedachten uit durven dagen en ik hoefde maar te zeggen dat er iets geregeld moest worden of hij ging er al mee aan de slag. Hij is er 1000% voor gegaan. Geweldig!
Hij heeft me als professional verrijkt. Dat Rinus zoveel vooruitgang wist te boeken in relatief weinig tijd, geeft hoop. Ik gebruik hem dan ook regelmatig als voorbeeld voor andere veteranen: hij is het levende bewijs dat het nooit te laat is om jezelf verlichting te gunnen.’