‘Uitdagingen blijf ik altijd opzoeken’
Toninho is gewond geraakt in Afghanistan en moest daarmee leren leven. Maar dat heeft zijn positieve houding in het leven niet geschaad. Hij stortte zich vol op zijn revalidatie en in mei 2016 deed hij mee aan de Invictus Games in Orlando. Zijn volgende doel: de Paralympische Spelen in 2020.
‘Uitdagingen. Dat is iets wat ik altijd al heb opgezocht. Dat is waarom ik in 2006 in dienst ben gegaan bij Defensie, bij de infanterie. Het is de reden dat ik ook nu een nieuw doel voor ogen heb: de Paralympische spelen in Tokio, 2020. Niet alleen het doeleinde waar ik naartoe werk is belangrijk, ik geniet ook van het proces waarin ik elke keer zie waar ik naartoe ga.
Als militair train je ergens voor. Het nieuws uit Afghanistan maakt mensen vaak bang, maar als militair was ik juist trots om uitgezonden te worden naar Afghanistan. De uitzending zelf was wel lachen, met leuke medesoldaten. Door de verre afstand van huis werden ze mijn tweede familie. Dat gebeurt er als je vier maanden met elkaar om moet gaan. Ik heb mooie en bijzondere verhalen gehoord.
Uiteindelijk was het binnen de poort veilig, maar daarbuiten was het wel spannend. Je moest eigenlijk altijd op je hoede blijven. Elk moment kon er iets gebeuren. In het begin was echt alles verdacht, een man die in the middle of nowhere met een radio loopt bijvoorbeeld. Maar op een bepaald moment leer je ermee omgaan. Dat is ook wat het interessant houdt.
Op een zekere dag in Afghanistan kwam onze ploeg terug van een geslaagde actie buiten het kamp. We zaten in een jeep en moesten lachen om een collega die naar beneden viel. Opeens was er een harde knal. Het volgende wat ik me herinner, is wakker worden in het ziekenhuis in Utrecht. Daar ontdekte ik dat ik mijn benen was verloren. Ik schrok er heel erg van. Mijn vader wilde me niet vertellen wat er was gebeurd. Uiteindelijk liet hij los dat mijn maatjes Dennis van Uhm en Mark Schouwink de bermbom niet hadden overleefd. Roger Hack had het wel overleefd. Hij wachtte op me in het revalidatiecentrum.
In het revalidatiecentrum moest ik weer op kracht komen en leren omgaan met mijn invaliditeit. Ik moest leren om mezelf te redden en niet afhankelijk te zijn van anderen. Een glas vastpakken en rechtop zitten kostte in eerste instantie al veel moeite. Ook hierin zag ik een uitdaging: ik moest en zou revalideren. Ik wilde leren lopen op prothesen, hoewel mijn fysiotherapeut dat destijds afgeraden heeft. Maar het is gelukt: als ik een doel voor ogen heb, doe ik alles om dat te bereiken. Dit jaar heb ik op volle kracht getraind voor de Invictus Games in mei, samen met een team van Defensie. Ik heb meegedaan aan basketbal, powerlifting en kogelstoten. Mijn droom is om in 2020 aan de paralympische spelen mee te doen.
Iedereen valt wel eens, maar om succes te hebben, moet je risico’s nemen. ‘Wat als…’-vragen hebben geen zin. Inmiddels heb ik veel bereikt, ook met mijn invaliditeit. Het belangrijkste is dat ik nog leef en dat ik gezond ben. Ik denk nooit negatief en probeer altijd een oplossing te vinden. Dat maakt alles een stuk makkelijker. Het laatste wat ik me van Afghanistan kan herinneren, is het lachen. Daarom ben ik nu zo positief, zeg ik altijd.’