Deze uitzending werd mede mogelijk gemaakt door... Anja

Ze was er in 2006. “Kandahar Air Field is een enorm basiskamp, waar zo’n 10.000 man verbleven indertijd. Bijna iedereen landde er vroeg of laat, het was een vast tussenstation. De infanteristen moesten er een dag of 10 blijven voor een hitte-training, de logistiekelingen wat korter. Wij zorgden dat iedereen van het vliegtuig met een bus naar zijn voorlopige verblijf werd gereden op het vliegveld. Bij een temperatuur tussen 50 en 60 graden Celsius ben je blij dat je na aankomst niet hoeft te lopen met je bepakking.”

Anja loste met haar collega’s van TFU-1 de Deployment Task Force af. De genisten en logistieke mensen van DTF hadden het eerste werk gedaan, maar er was nog veel te doen. “Goederen moesten doorvervoerd worden naar Kamp Holland bij Tarin Kowt en naar Deh Rawod. We maakten lange dagen om alle materialen en voorraad op tijd weg te werken naar de eindbestemming.”

Lossen, prioriteren, herverdelen, vervoeren

Heftruckchauffeurs laadden pallets met goederen vanuit inkomende vliegtuigen op vrachtwagens, daarna werden de goederen herverdeeld en werd er een prioriteit aan toegekend: aan welke goederen hadden ze op de andere kampen het dringendst behoefte? “Dat werd door ons dan weer klaargezet bij de eerstvolgende vlucht naar die bestemming,” legt Anja uit. “We werkten ook met lokale jingle trucks: oude vrachtwagens vol versieringen, waar we verzegelde containers op plaatsten. Lokale chauffeurs reden ermee naar Tarin Kowt en je hoopte dan maar dat ze niks tegenkwamen onderweg. Het was voor hen erg gevaarlijk met ons samen te werken. Het laden van 4 compartimenten diesel in zo’n jingle truck via het dak was een rotklus, waar je uren mee zoet was.”

Anja en haar collega’s leefden in een rij prefabs. Ze deelde een kamer met haar enige vrouwelijke collega, verder waren het alleen mannen.

De onderlinge sfeer was leuk. Ik denk dat ik het collegiale contact het mooist heb gevonden die vier maanden.

“Je trekt zo intensief met elkaar op. Toen ik thuiskwam miste ik mijn collega’s eerst heel erg: even dat domme geintje, het gezellige ouwehoeren. Het samen klaverjassen, als er een keer wat tijd over was.”

Samenwonen

Haar huidige man was indertijd haar vriend. “Hij was voor mij naar Friesland verhuisd. We woonden een half jaar samen, toen ik uitgezonden werd naar Kandahar. De timing kon voor ons niet slechter.” Ze vulden de handleiding nabestaanden samen in en wisten eigenlijk niet goed hoe reëel het zou zijn dat Anja iets zou overkomen. “Wij zouden eerst over de weg van alles gaan vervoeren naar de andere kampen. Later bleek dat veel te gevaarlijk te zijn.”

Eén keer mocht Anja mee met de Canadese Hercules naar Tarin Kowt. “Het was helaas mistig die dag, dus heel veel van het land heb ik niet gezien. Maar die vlucht in de cockpit boven de woestijn met alleen dat groene lintje van de rivier heb ik als een hoogtepunt van mijn uitzending ervaren. Een cadeautje. Helemaal toen ik mijn vriendin uit Havelte even trof, die daar toevallig op het vliegveld aan het werk was.”

Uiteindelijk is Anja als chauffeur de poort niet uit geweest. “Op Kandahar Airfield hebben de Amerikanen een Burger King en een Pizza Hut. Dan denken mensen al snel dat je daar in een comfortabele setting zit. Maar op Kandahar zijn in mijn tijd wel dertig mortieraanvallen geweest en bij elke ramp ceremony stonden ook van ons team mensen in de houding. We hebben er ontelbare gehad. Toch is het binnen het kamp natuurlijk écht anders dan voor de collega’s die steeds op patrouille moeten. Maar zonder ons vervoer van mensen en voorraden was hun werk ook niet mogelijk geweest. Een uitzending is uiteindelijk altijd teamwork.”

Anja is niet lang na haar uitzending uit dienst gegaan en werkt al een aantal jaren als hoofdagent van politie in Leeuwarden.