Jeu Levels heeft zaterdag 7 september een krans gelegd tijdens de Nationale Indië-herdenking in Roermond. In 1948 ging hij voor ruim twee jaar naar Indië, een periode waar hij met gemengde gevoelens op terugkijkt.
Toen ik naar Indië moest, was ik daar niet opgetogen over. Maar ik was ook niet wrokkig. Het hoorde erbij,’ vertelt de 92-jarige Jeu Levels. ‘Je moet niet vergeten: we hadden net een oorlog achter de rug. Een oorlog maakt je heel snel volwassen.’ Ook de Indië-gang erna, heeft ‘zijn levenservaring vergroot’, zegt hij.
‘Zelf was ik tirailleur, een geweerschutter bij de infanterie. Daarnaast was ik Bren-helper, dus ondersteuner van de mitrailleurschutter. Je was niet honderd procent veilig, maar kon best even naar het nabijgelegen Semarang bijvoorbeeld. Dat vond ik leuk.’ Levels herinnert zich van zijn eerste indrukken vooral hoe aardig hij de Indonesische bevolking vond. Heimwee had Levels nooit, vertelt hij. Misschien hielpen de vele brieven die hij kreeg daartegen, soms wel tien per maand. Van vriendinnen, vrienden, zijn moeder.
Levels denkt nog vaak terug aan de kameraadschap die hij in zijn Indië-jaren heeft ervaren. Maar hij heeft ook last gehad van zijn tijd in Indië.
‘Vooral in de eerste jaren erna heb ik vaak slecht geslapen.’ Tijd om erbij stil te staan was er niet. Het duurde jaren voor hij zijn kameraden weer zag. ‘We moesten eerst allemaal het leven hier weer oppakken, waren op een leeftijd dat je trouwt en kinderen krijgt.’
Levels is nog één keer teruggegaan naar Indonesië. In 1988 nam hij, samen met zijn vrouw, deel aan een groepsreis en bezocht diverse plekken die hij kende uit zijn diensttijd; ‘fantastisch om weer terug te zijn en contact met de mensen te hebben.’
Dit is een ingekorte versie van het interview dat met Jeu Levels is gehouden voor Checkpoint. In Checkpoint 06 is het gehele verhaal van Levels te lezen.