Veteraan Menno (53) uit Ysbrechtum (Friesland) staat dit jaar in de erecouloir op de Dam. In 1993 werd hij voor vier maanden uitgezonden naar Bosnië voor een humanitaire missie, 1NL/BE UN Transport bataljon. Op 4 mei herdenkt hij de mensen die hun leven gaven om Nederland te bevrijden na de Tweede Wereldoorlog, maar staat hij ook stil bij Nederlandse veteranen die tijdens andere missies om het leven zijn gekomen.
Tijdens zijn uitzending naar Bosnië is Menno 23 jaar oud. Pas jaren na zijn diensttijd begint hij meer na te denken over zijn ervaringen daar. “Toen ik na ongeveer vier maanden terugkwam, had ik twee weken vakantie en daarna ging ik gewoon weer aan de slag met de dagelijkse dingen. Ik denk niet dat ik toen besefte wat ik daar allemaal had meegemaakt.”
“Dat besef is denk ik pas zo’n 10 jaar geleden gekomen. Via-via kwam ik via social media in contact met mensen van toen en daardoor kwamen de herinneringen weer boven.” Ook de dochters van Menno worden ouder en stelden steeds vaker vragen over zijn diensttijd. “We pakken er soms ook foto’s bij, zodat ik dingen kan laten zien. Vooral mijn oudste dochter is er veel mee bezig. Ze kijkt films op Netflix over waargebeurde verhalen en wil graag plekken bezoeken waar gedurende de Tweede Wereldoorlog veel is gebeurd.”
Tegenwoordig woont hij met zijn vrouw en twee dochters in de buurt van Sneek. Menno kijkt ernaar uit dat zijn vrouw en dochters bij hem op de Dam staan tijdens de herdenking. “Beter kan je het niet hebben. Ik vind het gewoon mooi dat zij dat mee kunnen maken, door mijn ervaring. Daardoor krijgen ze een belevenis die niet veel andere kinderen krijgen, denk ik. Toen ze nog op de basisschool zaten, gingen ze op 4 mei altijd met hun klas naar een monument vlakbij ons dorp. Ik hoop ook dat ze dit blijven herinneren. Het is belangrijke geschiedenis die niet vergeten mag worden. Het heeft zoveel mensenlevens gekost en daardoor kunnen we nu in vrijheid leven. De wereld had er heel anders uit kunnen zien.”
Tijdens de herdenking op de Dam staat Menno stil bij veteranen die hebben gestreden voor de vrijheid van Nederland, maar ook veteranen die op andere missies zijn geweest. “Het is belangrijk om die herinneringen in stand te houden, die moeten niet verwateren. Mijn uitzending naar Bosnië was een humanitaire missie, anders dan het bevrijden van een bezet land.” Samen met zijn collega’s heeft Menno iets kunnen betekenen voor de mensen. “Ook daar denk ik aan tijdens de twee minuten stilte, net zoals de Nederlandse veteranen die zijn omgekomen tijdens missies naar bijvoorbeeld Cambodja, Afghanistan en Libanon. Zij hebben als Nederlanders hun leven gegeven voor de bevolking daar.” Om die reden vindt Menno het ook belangrijk dat burgers zien wie er tijdens de herdenking worden herdacht. “Ik denk dat iedereen wel iemand kent in zijn familie, vriendenkring of ergens anders die militair of veteraan is. De erecouloir geeft een gezicht aan wie veteranen zijn en wat ze voor Nederland hebben gedaan.”
Ook in het dagelijks leven is Menno regelmatig bewust bezig met wat veteraan zijn voor hem betekent. Hij werkt als vrachtwagenchauffeur voor een transportbedrijf, waardoor hij in het dagelijks leven door heel Friesland rijdt. “Met mijn huidige werk kom ik bijvoorbeeld regelmatig oude dienstmaten tegen. Dan spreek je met elkaar over de diensttijd. Tegelijkertijd word ik door mijn tatoeages bijna dagelijks herinnerd dat ik veteraan ben. Ik ben een trotse veteraan en dat laat ik graag zien, door mijn tatoeages en door mijn deelname aan de erecouloir.”
Lees meer verhalen van veteranen die dit jaar en eerdere jaren in de erecouloir staan.