Veteraan Olga in erecouloir

Zeker nu Olga donderdag 4 mei in de erecouloir op de Dam in Amsterdam staat, denkt ze vaker terug aan haar tijd in Bosnië. Zij ging in 2000 naar Tomislavgrad voor de Sfor 7-missie. “Ik ontmoet en spreek de andere veteranen en we delen onze verhalen en ervaringen. Die zijn allemaal indrukwekkend en ook mooi. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en die nemen we in gedachten mee.” Vooral het verdriet in de ogen van de Bosniërs is Olga bijgebleven. “Helaas kon je door de taalbarrière geen gesprekken voeren, bijvoorbeeld met de dames in de keuken die in ons kamp werkten. Door die blik wist je gewoon dat ze veel hadden meegemaakt.”

Communicatiesystemen

Voor de toen 20-jarige Olga was het een indrukwekkende periode. “Als lid van de verbindingsdienst was ik medeverantwoordelijk voor de aanleg van de communicatiesystemen via satelliet. Dat moest bijdragen aan de communicatie tussen onder andere de Nederlanders, Canadezen, Tsjechen en Engelsen. Specifiek werk dat ik samen met een collega in het Canadese kamp deed. Ik ben betrokken geweest bij het opzetten en tijdens mijn tweede missie bij het afsluiten daarvan.”

Mooiste herdenking

Olga heeft afgelopen weken in haar woonkamer het stilstaan alvast geoefend. “Een half uurtje en dat ging goed”, bekent ze lachend. “Straks staan we zeker 2,5 uur op de Dam. Dat is lang, maar als ik mijn pak aantrek komt het helemaal goed. Dat maakt het ook extra bijzonder.” Ze keek altijd op tv naar de herdenking op de Dam. “Dat vind ik de mooiste herdenking. Ik hoefde daarom echt geen twee keer na te denken toen ik las dat ik me kon aanmelden voor de erecouloir.”

Veel gedachten

Ze weet nu al dat haar gedachten tijdens de twee minuten stilte op 4 mei verschillende kanten op gaan. “Ik bezoek weleens een oorlogsbegraafplaats. De graven van jonge mannen raken me altijd, net zoals de graven zonder naam. Aan hen denk ik, omdat zij niet vergeten mogen worden. Zij hebben allemaal voor ons gevochten. Ook denk ik aan mensen uit het verzet, want wij hebben heel veel aan hen te danken. Maar ik denk ook aan de collega’s die hebben gevochten in bijvoorbeeld Afghanistan en zijn gesneuveld. Ja, er gaat veel door mijn hoofd, maar het is belangrijk om te blijven herdenken en letterlijk bij stil te staan.”

Trotse veteraan

Vrienden, familie en collega’s weten inmiddels dat Olga in de erecouloir staat. “Ik ben kok bij een groot cateringbedrijf en ik werk op veel verschillende plekken in Nederland. Ik heb mijn collega’s al uitgenodigd om op 4 mei naar de Dam te komen. Sommigen zijn verbaasd als ze horen dat ik daar sta, omdat ze niet weten dat ik een veteraan ben. Dan ontstaan er hele toffe gesprekken. Over veteranen, wie dat zijn, wat ik heb meegemaakt en ook over herdenken. Waarom we herdenken en waarom ik dat zo belangrijk vind. Ik voel me echt een veteraan en daar ben ik trots op!”