Veteraan Vincent in erecouloir

Serene rust

Hij herdenkt al jaren op de Dam. “Sinds mijn uitzendingen ga ik ieder jaar naar Amsterdam op 4 mei. Ik vind die serene rust tijdens de twee minuten stilte zo indrukwekkend. Zeker in de stad die altijd leeft, maar dan hoor je alleen het klapperen van de vleugels van de duiven.” Het gevoel dat hij heeft noemt hij bijna onbeschrijfelijk. “Ieder jaar denk ik aan alle mensen die ooit tijdens een oorlog of een missie zijn gesneuveld.”

Waterzuivering

Vincent werd vanaf 2006 drie keer uitgezonden naar Afghanistan. “Ik was 19 jaar toen ik vertrok. De eerste nacht vlogen de raketten over en moesten we schuilen in de bunker.” Voor iedere missie ging hij naar hetzelfde kamp waar hij verantwoordelijk was voor de waterzuivering. “Wij maakten van grondwater schoon drinkwater dat ook gebruikt kon worden in de keuken en voor het medische gedeelte van het kamp.” Een belangrijke rol voor het kamp waar zo’n 400 mensen verbleven, dus dat geeft veel verantwoordelijkheid. “Als de zuivering kapotging, hadden we 72 uur om de boel te repareren. Het water ging dan natuurlijk op rantsoen, maar in principe hadden we een voorraad om deze tijd te overbruggen. Gelukkig gebeurde dit zelden.”

‘Met elkaar’

Als de machines hun werk goed deden, hadden Vincent en zijn collega alle tijd om andere onderdelen in het kamp te helpen. “We werkten mee in de keuken, garage of logistiek.” Stilzitten zit niet in zijn aard. “Daarnaast ben je met elkaar daar en je moet het samen doen. Het is daarom heel logisch en vanzelfsprekend dat je er voor elkaar was en elkaar hielp.”

In het geheugen gegrift

Hij bleef niet alleen maar in het kamp. “Ik kwam ook weleens buiten de poorten voor bijvoorbeeld de bevoorrading.” Tijdens zo’n tocht is zijn colonne aangevallen. “Dat zijn heftige momenten. Dat doet wel wat met je, zeker op die leeftijd. Ik raak die herinneringen nooit meer kwijt. Ze zullen altijd in mijn gedachten blijven.” Op 4 mei is dat net even extra. “Natuurlijk sta ik daar weer bij stil, net zoals mijn herinneringen aan de drie mannen uit mijn kamp die om het leven kwamen. Dat was heftig en die herinneringen staan in mijn geheugen gegrift.”

Vechten voor vrijheid

We moeten altijd blijven vechten tegen oorlog, is zijn stelling. “Het hoort niet, dus daarom is het zo belangrijk om met elkaar stil te blijven staan voor de mensen die zich hebben ingezet voor onze vrijheid. We hoeven het in Nederland ook niet eens te zijn met elkaar, maar op het ‘moment suprême’ moeten we samen sterk staan en de vrijheid voelen om ons te verzetten wanneer het ten koste gaat van onze vrijheid. Dat telt.”

5 mei

Naast herdenken op 4 mei, staan 5 mei en Veteranendag altijd in de agenda van deze timmerman. “Mijn collega’s en mijn baas weten dit, want ik wil deze dagen niet werken. Ik vind dat 5 mei zelfs een nationale vrije dag moet zijn, zodat we naast het herdenken ook de vrijheid samen kunnen vieren.” Voor die dag heeft hij nooit een vast programma. “Ik kijk altijd hoe ik me die dag voel en waar ik zin in en behoefte aan heb. Misschien ga ik naar Wageningen om het defilé bij te wonen of naar het Bevrijdingsconcert in Amsterdam.”

Borst vooruit

Maar eerst zal hij straks met borst vooruit en rechte schouders in de erecouloir staan. “De ervaringen in Afghanistan hebben me gevormd. Dit is wie ik nu ben en ik ben een hele trotse veteraan. Als ze me morgen bellen met de mededeling ‘we hebben je nodig, dan ga ik gelijk weer mee.”