Veteranen Hans en Alfons in erecouloir

De twee begonnen in januari 1981, vanwege de dienstplicht, met hun opleiding op de Johan Willem Friso kazerne in Assen. Tijdens hun training waren de mannen vaak aan het sporten: voetballen, stormbaan, hardlopen en zwemmen. Nog hetzelfde jaar begonnen zij aan hun missie in Libanon.

Waarnemingspost

“Ik had geen idee wat ik moest verwachten”, zegt Hans. In Libanon liep hij voornamelijk patrouilles van 18.00 tot 6.00 uur. “Daarnaast leerde ik de lokale bevolking kennen en zagen we al snel dat we veel goede dingen voor hen konden doen.” Alfons zat tijdens die missie op een waarnemingspost. “Met een radar vingen we geluidsgolven op, omdat we moesten voorkomen dat mensen het gebied doorkruisten. Dat was lastig, want er liepen soms ook geiten of andere dieren rond.”

Groot rotsblok

De twee halen herinneringen op aan hun tijd in Libanon. “De keren dat we werden beschoten heeft wel veel indruk op me gemaakt”, zegt Hans. “Dan moest je zo snel mogelijk een veilige plek achter een groot rotsblok zoeken.” Alfons vult hem aan: “We mochten niet zomaar gericht terugschieten, want we waren daar als een neutrale partij en mochten en konden geen kant kiezen. Afschrikken en wegjagen was ons belangrijkste doel.”

Was en cassettebandjes

Daarnaast staat het contact met de lokale bevolking nog op het netvlies. “De eerste keer dat ik poortwacht moest zijn, had ik twee jonge jongens wat geld gegeven. De volgende avond was het gelijk heel druk bij de poort.” Hans lacht om deze herinnering. “Dat was naïef van mij, maar ik wilde die twee jongens met alle goede bedoelingen helpen.” Hans en Alfons zochten andere manieren om de bevolking te helpen. Hans: “Ik liet heel vaak mijn kleding wassen, zodat ze wat extra geld konden verdienen.” Alfons: “En we kregen een enorme collectie cassettebandjes die we kochten in een winkeltje vlakbij.”

Medische zorg

De dienstmaten denken dat de Libanezen blij waren met hun aanwezigheid. “Er was rust in het gebied, kinderen konden naar school en er werd handel gedreven”, zegt Hans. “Daarnaast was het voor hen ook mogelijk om gebruik te maken van de medische zorg. De artsen hebben het druk gehad, ook voor tandheelkunde.” Alfons voegt toe: “Daarnaast hielden we rekening met hun normen en waarden. We toonden respect en dat kregen we ook terug.”

Reünie

Na de missie verloren de twee elkaar uit het oog. “We vonden een baan, gingen trouwen en kregen kinderen.” Jaren later zagen ze elkaar weer op een reünie. Alfons: “We houden sindsdien contact en zoeken elkaar regelmatig op. Het blijft fijn om anekdotes over die tijd te delen.” En ze maken ook nieuwe herinneringen. “We gaan altijd naar Veteranendag en lopen dan mee in ons tenue. Ik voel me dan enorm gewaardeerd door al het publiek en het applaus. Dat is speciaal.”

Super trots

Ze zijn super trots dat ze allebei zijn geselecteerd voor de erecouloir op de Dam, omdat dit een wens was van de dienstmaten. “Ik ga ieder jaar naar de herdenking in Amersfoort”, zegt Alfons. “Twee van mijn zonen spelen in een orkest en spelen ieder jaar bij het lokale monument. Dat slaan ze dit jaar over, omdat ze graag met mij meegaan naar de Dam.” Ook Hans kijkt uit naar 4 mei. “Ik verwacht dat het heel indrukwekkend zal zijn. Het is een mooi moment om stil te staan bij vrede en vrijheid.”

Verschillende gedachten

“Oorlog is zo zinloos. Het is goed om te blijven beseffen dat wij in vrijheid kunnen leven”, zegt Hans. “Er zullen tijdens de stilte verschillende gedachten door me heen gaan: van de Tweede Wereldoorlog tot aan Oekraïne. Zoveel oorlogen en zoveel mensen die dat niet hebben overleefd. Oorlog kan ook opeens zo dichtbij zijn. Natuurlijk gaan mijn gedachten ook naar onze missie in Libanon en de mensen daar. Het is daarom extra fijn om daar samen met Alfons te staan.”

Samen herdenken

De gedachten van Alfons zullen tijdens de stilte uitgaan naar slachtoffers van oorlogen en vredesmissies. “Er zijn zoveel mensen die hebben gevochten voor de vrijheid. Als zij dat niet hadden gedaan, hoe had het er hier dan uitgezien? Daar wil je liever niet aan denken, maar het is goed om daar op dat moment wel even bij stil te staan. Samen herdenken moeten we daarom met elkaar in ere houden.”