Glenn zocht hulp na Cambodja
Veteraan Glenn vertelt over zijn ervaring met het Veteranenloket.
Voor een internetsoftwarebedrijf reisde Glenn Godet de hele wereld over. Hij was zeer succesvol. Tot hij tijdens een vergadering in Saudi Arabië werd overvallen door een beklemmende angst. De verschrikkingen van zijn missie in Cambodja speelden opeens op. Zijn leven liep vast. Dat hij in 1994 onterecht als ‘deserteur’ werd bestempeld, hielp daar niet bij. Na twee jaar therapie bij het Sinaï Centrum kan hij nu weer aan zijn toekomst bouwen; voorzichtig en met kleine stapjes.
Over Glenn
- Naam: Glenn Godet
- Leeftijd: 48 jaar
- Uitzending: Cambodja 1993
“We waren met de geweergroep vanuit kamp Sisophon op weg om de locatie te zekeren waar defensie minister Relus Ter Beek met de helikopter zou landen. Langzaam reden we over een zandpad toen we een groepje mensen zagen die druk naar ons gebaarden om te stoppen. Ze bleken door personeelsmijnen zwaargewond. Er waren kinderen bij waarvan benen waren afgerukt.”
“De bevelhebbende besloot echter niet te stoppen. We moesten op tijd op de landingslocatie zijn. We reden door. Dat betekende zeer waarschijnlijk de dood voor die kinderen. Op die wegen is namelijk vrijwel geen verkeer. Daarna heeft de geestelijk verzorger nog geprobeerd ons aan het praten te krijgen. Maar ja, dat past niet in de cultuur van de mariniers. Iedereen zweeg. Ik dacht ‘hoezo ben ik hier om mensen te helpen? Wat een naïeve gedachte. Dat is fictie’.”
”Ik was mijn naïviteit kwijt en er kwam rauwheid voor terug. Zonder tijdsbesef overleefde ik verder in een donkere wolk.”
Doodsangst
“In diezelfde periode is een marinier die gelijktijdig met mij op de Van Ghentkazerne had rondgelopen, overleden door een kogel in zijn oog, uit een revolver die door een collega niet goed ontladen was. Ook heb ik doodsangsten uitgestaan na een mortieraanval. Het was heel dichtbij, we voelden de lucht verplaatsen en wisten nu komt er een barrage aan mortieren op ons af.”
“We kregen echter geen toestemming de locatie te verlaten. Ik stond daar met mijn buddy en we dachten ‘het is klaar, we gaan dood’. Puur van de zenuwen barstte ik in schaterlachen uit. Die barrage kwam niet maar gedurende de resterende tijd van mijn missie ging er van alles door mijn hoofd om maar weg te kunnen. Om te overleven. ‘Zal ik in mijn voet schieten of van de wachttoren springen?’”
Schaamte
”Na thuiskomst ben ik niet naar de medaille uitreiking gegaan. Ik was niet trots, ik schaamde me juist. Achteraf begrijp ik dat ik er ook niet toe in staat was. Nu zouden alle alarmbellen afgaan om je te vinden en te begeleiden maar dat was toen niet. Ik werd als afwezig genoteerd en 30 dagen later was ik deserteur. Ik belandde in de cel en moest voor de krijgsraad komen. Volkomen misplaatst, temeer omdat ik slechts beroeps marinier ben geweest voor de duur van de operatie in Cambodja.”
“Mijn dienstplicht liep feitelijk af in Cambodja en ik zou direct na terugkomst afzwaaien. Dat maakt de claim van desertie nog belachelijker. Een paar jaar later, toen dit allemaal ging opspelen met angstaanvallen, nachtmerries en flashbacks ben ik doorverwezen naar het Veteranenloket die er druk achter zette om mij in therapie te krijgen. Twee jaar heb ik therapie gehad bij het Sinaï Centrum. Daar ben ik heel goed geholpen.”
Medaille
“Ik ben gaan studeren om als zelfstandige specialist binnen de informatica sector te kunnen gaan werken. En Wietse, mijn zorgcoördinator bij het Veteranenloket, heeft er nog voor gezorgd dat ik alsnog mijn medaille kreeg uitgereikt.”