Jaarlijks op 11 juli herdenken we de val van de enclave Srebrenica en de genocide die daarna plaatsvond. Veteraan Johan werd uitgezonden naar Bosnië. En dat was een uitzending met veel impact.
Tien jaar na mijn uitzending ontkwam ik er niet aan om hulp in te roepen. Ik had PTSS-klachten, die voortkwamen uit de onmacht die ik voelde tijdens mijn uitzending.
Ik ben een week gegijzeld geweest door de Serven en toen ben ik bedreigd met de dood..
Ik heb een EMDR-traject gevolgd en dat heb ik in 2008 afgesloten. Na die drie jaar ben ik voor het eerst teruggekeerd naar Srebrenica, op uitnodiging van de toenmalige burgemeester daar. Ik heb meegelopen met de ‘Mara Mira’, de Mars van de Vrede. Met het lopen van deze mars herdenken we de slachtoffers van de genocide. Ik heb de mars in totaal drie keer gelopen.
Ik heb ook gesprekken gevoerd met de bevolking, wat mij heel erg goed deed. Het deed mij dusdanig goed dat ik dit gevoel ook wilde delen met andere Dutchbatveteranen. Ik heb in 2009 en 2010 terugkeerreizen georganiseerd, zodat andere veteranen konden ervaren wat ik tijdens mijn terugkeer heb ervaren.
Ik hoorde en zag dat het nog niet klaar was in Bosnië. Ondanks dat er de afgelopen jaren veel geld ingestoken is, is er ook geld aan de strijkstok blijven hangen. Daarom begon ik Building a Bosnian Dream. In het kader van de wederopbouw ben ik kleine projecten gestart, speciaal voor de mensen die het zelf niet konden.
Door middel van fondsenwerving in Nederland haalde ik geld op en dat geld is lokaal besteed. Ik wilde de bevolking zelf laten meedoen, in plaats van alleen maar toe te kijken hoe het geregeld werd.
Juist om de economie daar te stimuleren!
Ondertussen zijn er huizen opgeknapt en heb ik mensen geholpen met voedselpakketten. Mijn volgende project? Een sportveld bij een basisschool! Dat wordt inmiddels gebruikt door zowel Bosnische als Servische kinderen. Die kinderen groeien nog steeds op met de ‘negatieve geschiedenis’ uit het verleden.
Hoe mooi is het als deze kinderen verbroederen? Want dat is wat sport doet, toch?!
Sinds 2008 kom ik zo’n twee à drie keer per jaar in Bosnië. Ik voel me zeer welkom door de bevolking. Bosnië en Srebrenica zullen altijd een deel van mij uitmaken.
Het is inmiddels echt mijn tweede land geworden.