Ik heb mij altijd drie keer zo hard moeten bewijzen
Al op jonge leeftijd wist de in Suriname geboren Xiomara dat zij later iets zou gaan doen waarin ze haar gevoel voor rechtvaardigheid kwijt kon. Het werd een combinatie van haar verzorgende kant en haar hang naar orde en veiligheid als ‘genezerik’ (verpleegkundige) bij de Koninklijke Luchtmacht. Twee decennia later is zij opgeklommen tot Squadron Sergeant-Majoor.
‘Ik werk inmiddels 21 jaar bij Defensie en sinds afgelopen jaar als Squadron Sergeant-Majoor op vliegbasis Gilze Rijen. Eindelijk voel ik mij helemaal op mijn plek en heb ik het idee dat ik nu ook echt optimaal wordt ingezet daar waar ik goed in ben. Met de commandant die ik nu heb, heb ik voor het eerst in mijn werkende bestaan bij Defensie het gevoel dat ik mij niet extra hoef te bewijzen omdat ik zwart ben. Ook al heb ik in al die jaren hiervoor dingen meegemaakt en naar mijn hoofd geslingerd gekregen die echt niet door de beugel kunnen, ben ik toch gebleven bij Defensie. Simpelweg omdat het werk dat ik dagelijks deed zo ontzettend mooi en waardevol is. En ook omdat ik weet dat dit niet alleen bij Defensie voorkomt, maar in de gehele maatschappij speelt. Maar nogmaals, met mijn huidige commandant op dit Squadron is het allemaal anders en voel ik mij echt als een vis in het water.’
‘Als kind was ik al heel sportief en doelgericht. Daarnaast hield ik ervan om mensen te helpen. Mijn moeder zei al heel snel: ‘jij moet de zorg in.’ Dus ging ik een zorgopleiding doen, totdat ik op mijn 20e op een arbeidsmarktbeurs tegen de Onderofficiers Opleiding in Woensdrecht aanliep. Ik was meteen verkocht en op basis van mijn vooropleiding en sportiviteit werd ik aangenomen.’
‘In al die jaren als ‘genezerik’ (verpleegkundige, red.) heb ik veel meegemaakt. Ik ben drie keer op uitzending geweest en heb veel oefeningen in binnen- en buitenland gedraaid. Nu ik bij Defensie ben doorgegroeid naar een andere, meer coachende functie en geen ‘genezerik’ meer ben, werk ik in de burgermaatschappij nog wel als oproepkracht in de zorg. Dat doe ik omdat ik het belangrijk vind om mijn BIG registratie te behouden en ook voeling met de wereld buiten Defensie te houden.’
‘Maar zoals ik al eerder zei, ik heb het gevoel dat ik nu echt op mijn plek zit hier op het 931 Squadron, verantwoordelijk voor de zogenaamde platformtaken op de vliegbasis, zoals de Luchtverkeersleiding met meteo en de vogelwacht, brandweer, bewakingsteams met honden en expiditiontaire bewaking en bureau militaire sport. Mijn eerste oefening binnen deze functie was een oefening van bijna 6 weken met de Chinooks in Portugal. Echt fantastisch. Tijdens zo’n oefening krijg je een enorm familiegevoel.’
‘Overigens is het soms nog best een logistieke klus met mijn thuissituatie met 3 schoolgaande kinderen. Mijn jongste roept altijd dat zij mij achterna wil. Mijn middelste wil geneeskunde gaan studeren en mijn oudste is heel sportief. Als één van hen aangeeft later ook militair te willen worden denk ik eerst toch altijd: ‘nee: want Defensie is (nog) niet goed genoeg in staat om mensen in hun kracht te zetten en meteen daar achteraan ja: omdat het belangrijk is dat er mensen zijn die zich inzetten voor onze vrijheid en veiligheid.’’
