Zoons zien Gerard op Invictus Games

Hoe het begon

“Op 10 maart 1979 vertrokken we met de hoofdmacht naar Libanon, waar we het Franse bataljon aflosten. Ik heb vier maanden bij de verbindingsdienst gediend in Haris, op het hoofdkwartier van het Nederlandse bataljon. We werden daar meteen al regelmatig op de proef gesteld met beschietingen. Na vier maanden was het tijd voor de eerste rotatie. Toen ben ik overgeplaatst naar Naquora. De jongen die mijn functie in Haris overnam, is niet veel later omgekomen door een noodlottig ongeval met een vrachtwagen.”

Dit incident kwam erg dichtbij, zo ook het incident waarbij een legertruck op een mijn is gereden en een Nederlandse militair om het leven kwam. Die ochtend reed Gerard circa één à twee uur later naar het ongeval met Kolonel Tjassens, wat zijn eerste rit was. Net de dag voor dit verschrikkelijke ongeval was Gerard nog betrokken geweest bij een conflict bij het Ierse bataljon, waar de FMR (Force Mobile Reserve) van het Nederlandse bataljon al enige tijd actief was. Zijn periode in Libanon, als jongen van 18-19 jaar, heeft grote indrukken achtergelaten.

“In totaal ben ik net iets meer dan een jaar in Libanon geweest. Ik denk dat ik een van de weinige, of misschien wel de enige, dienstplichtige was die daar zo lang aaneengesloten is gebleven.”

Thuis gingen ‘de lades dicht’

“Een maand na terugkomst startte ik met een nieuwe baan bij de KLM. Daar kwam ik toevallig twee andere jongens uit Libanon tegen. Aan de ene kant is dat prettig, maar aan de andere kant hadden we alledrie dingen meegemaakt waar niet over gepraat werd.”

In die tijd dat hij bij de KLM werkte, is Gerard ook getrouwd en zijn drie zoons geboren. Ook met hen sprak hij weinig over zijn tijd in Libanon. “Op de een of andere manier probeer je dat wat je in Libanon hebt meegemaakt, in gesloten lades te houden. Dat deed ik onbewust. Ook toen ik later bij de brandweer ging werken, ben ik volledig in mijn werk opgegaan, zodat ik maar niet aan Libanon hoefde te denken. Daardoor was ik veel van huis en uiteindelijk leidde het ook tot de scheiding tussen mij en mijn vrouw. Later realiseerde ik pas wat daar mogelijk de oorzaak van was.”

Een mentale last

“Ook alcohol hielp voor afleiding. Al tijdens de missie in Libanon werd er gedronken. De meeste 18-jarigen drinken weleens een biertje, maar in Libanon dronken we regelmatig sterke drank en na terugkomst ben ik blijven drinken.

Mensen om mij heen merkten dat het mentaal niet goed met mij ging. Zowel van veteranen als niet veteranen kreeg ik signalen dat ik hulp moest zoeken, maar dat heb ik altijd weggewuifd. Achteraf gezien had ik daar naar moeten luisteren. Uiteindelijk merkte ik in 2019, door een conflict in mijn dorp Driebergen-Rijsenburg, dat het gewoon echt niet meer ging. Ik had zelfs suïcidale gedachten. Ik ben toen direct gestopt met het drinken van alcohol en ik heb hulp gezocht. Zo heb ik me aangemeld bij het Nederlands Veteraneninstituut. Door therapieën leer ik nu dat het juist goed is om te praten over mijn ervaringen en mijn gevoelens. Langzaam probeer ik de lades open te trekken.”

Gerard is trots op zijn zoons en hij vertelt geëmotioneerd over de steun die hij ontvangt: “Met veel mensen bij elkaar zijn is moeilijk voor mij. Ik wil een ‘gewone’ vader kunnen zijn, die leuk meedoet op verjaardagen en bruiloften. Toen Mark trouwde, heeft hij ervoor gezorgd dat ik wel vooraan zat, maar ook makkelijk even naar buiten kon als ik dat nodig had. Dat is een mooi voorbeeld van hoe ze rekening houden met mij.”