Witte Anjerperkje in Purmerend

Onderzeedienst

Cor Persenaire (77) uit Purmerend verwierf zelf pas drie jaar geleden de veteranenstatus voor zijn werk bij de Onderzeedienst van de Koninklijke Marine tijdens de Koude Oorlog. In de jaren 60 van de vorige week voerde hij met zijn collega’s op de onderzeeboot gekwalificeerde missies uit. Dingen waar hij zestig jaar later nog niet over mag praten. ,,Het waren geheime spionagemissies’’, zo vat hij zijn werk bij de Onderzeedienst samen.

Cor is nog maar een tiener als hij de zee opgaat. Op zijn zestiende klopt hij bij de marine aan omdat hij matroos wil worden. ,,Ik was destijds een opstandige jongen. Mijn ouders hadden een café op de Rozengracht in Amsterdam en waren bijna nooit thuis. Ik trok mijn eigen plan en ben weleens weg van huis weggelopen. Toen ik thuis vertelde dat ik wilde varen, moest dat van mijn vader bij de marine. Daar had hij zelf ook gewerkt. Mijn moeder was het er niet mee eens, ze vond me te jong.’’

Atoombommen

Begin jaren 60 gaat Cor als matroos mee naar het Caribisch gebied. ,,We bewaakten de kust van onder meer Cuba om het plaatsen van atoombommen tegen te gaan. Samen met de Amerikaanse marine enterden we diverse schepen om te zien of ze geen onderdelen van atoombommen aan boord hadden. Het was een spannende tijd omdat we maar een druk op de knop verwijderd waren van een derde wereldoorlog. Zo voelde dat voor mij.’’

Het marineschip keert na anderhalf jaar terug in Nederland en Cor gaat een opleiding volgen voor de Onderzeedienst. Over zijn tijd aan boord van de onderzeeboot kan en wil hij niet veel vertellen. Hij heeft er een posttraumatische stressstoornis (PTSS) aan overgehouden. ,,Het is nog altijd moeilijk om over dingen te praten die ik daar heb gezien en meegemaakt. Zo is er iemand in mijn armen doodgebloed. Dat soort dingen blijven je altijd bij.’’

Midlife crisis

Wanneer hij Elly eind jaren 60 ontmoet, verlaat hij de Koninklijke Marine en gaat aan de slag bij het GVB. Ze snakken beiden naar een leven waarin Cor niet altijd onder water is. Er volgen gelukkige jaren waarin het stel een zoon en een dochter krijgt. Als het jaren later steeds slechter gaat met Cor denkt hij zelf dat hij in een midlife crisis is beland. ,,Ik begon veel te drinken, had een kort lontje en andere narigheid.’’ De Purmerender gaat naar een psychiater en komt erachter dat hij PTSS heeft. Cor en Elly vinden daarna veel steun bij het Nederlands Veteraneninstituut. ,,We krijgen nu nog bezoek van een maatschappelijk werker. Zij vraagt hoe het met ons gaat en of er problemen zijn. We gaan regelmatig naar activiteiten van het veteraneninstituut. Daar kan ik helemaal mezelf zijn. Als ik me even niet goed voel en alleen in een hoekje wil zitten, is dat helemaal goed. Niemand die daar iets van zegt.’’

Cor is drie jaar geleden officieel aangemerkt als veteraan, een status waar hij lang op heeft moeten wachten. ,,Ik heb daar zelf voor moeten strijden, De waardering en erkenning voor het werk wat wij hebben gedaan laat soms te wensen over. Het is daarom ook zo belangrijk dat het Witte Anjerperkje er komt. Ik voel me nu gewaardeerd en dat geldt hopelijk voor meer veteranen. Bij mijn aanvraag gaf ik aan dat de rotonde met wereldbol in Weidevenne een symbolische plek voor het perkje zou zijn. Dat is het niet geworden, de begraafplaats is ook een mooie optie.’’

Witte Anjerperkje

In 2019 is het Nationaal Comité Veteranendag begonnen met de oproep aan Nederlandse gemeenten om hun veteranen te eren en waarderen met een speciaal Witte Anjerperkje dat bloeit in de dagen en weken voorafgaand aan de Nederlandse Veteranendag, die jaarlijks op de laatste zaterdag van de maand juni plaatsvindt. De witte anjer staat symbool voor de waardering voor veteranen.