Who is driving?

Aflevering beluisteren (3 minuten)

Het verhaal van André in tekst

In 1998 werd ik samen met mijn gezin een jaar uitgezonden naar het Midden-Oosten in het kader van de UNTSO-missie, de United Nations Truce Supervision Organization. Veel landen leverden waarnemers aan de missie, onder wie vier collega’s van de Volksrepubliek China (Joe, Cho, Sun en Hu). Nadat wij ons hadden gemeld op het hoofdkwartier van de UNTSO in Jeruzalem, volgden we een introductieprogramma. Onderdeel daarvan was een rijexamen voor het rijden in de terreinwagens, Toyota Landcruisers.

Rechte weg

Het rijexamen bestond uit het plaatsnemen achter het stuur, 500 meter rijden naar een kruising met verkeerslichten en daarna 3 kilometer via een rechte voorrangsweg naar het checkpoint bij Bethlehem, wisselen van bestuurder en dezelfde weg terug.

Uiteraard slaagde iedereen. Het eerste gedeelte van de uitzending werd ik geplaatst bij Team Sierra van de Observer Group Lebanon. Het gebied van de observer group in Zuid- Libanon strekte zich uit van de Middellandse Zee tot aan de flanken van Mount Hermon, het drielandenpunt van Israël, Libanon en Syrië. Team Sierra patrouilleerde in het meest oostelijke gebied en had als thuisbasis Observation Post Khiam.

Franse vloeken

De bemanning bestond normaal uit vier waarnemers, van wie er bij toerbeurt overdag drie op patrouille waren en één waarnemer had OP-duty. Tijdens een van mijn OP-duties kregen wij te horen dat de Force Engineer van UNIFIL ons de volgende dag een bezoek zou brengen. De dag daarop, rond het middaguur, kwam via de radio het bericht dat de Force Engineer in aantocht was. Na enige tijd verscheen een Toyota Landcruiser, die slingerend over het geitenpad naar Observation Post Khiam reed, met moeite door het hek kwam en met een klap tot stilstand kwam tegen de enige boom op onze OP. Er stapte een bleek uitziende Franse kolonel uit, die een paar Franse vloeken uitte en mij begroette met de woorden: ‘We made it, but what a disaster’.

De chauffeur van de terreinwagen, mijn Chinese collega Hu, probeerde ondertussen de Toyota te keren, maar raakte tijdens deze manoeuvres links en rechts allerlei objecten. Tijdens de koffie kwam de Franse Force Engineer enigszins tot rust en het bezoek verliep verder probleemloos. Bij het afscheid wenste ik hem veel succes voor de lange en uitdagende terugreis. Vanaf die dag was de standaardreactie op de vraag who is driving: ‘O no, Hu is driving!’