Het moment van Jeffrey Kloek

Mobiel Checkpoint

‘Irak stond bekend om zijn heldere nachten. Maar die nacht van 17 mei 2004 was het aardedonker. We zagen geen hand voor ogen. Op route Jackson, de grote aanvoerroute, werden we ingezet bij een mobiel checkpoint. Het was al donker toen we aankwamen. Het was uitzonderlijk rustig die avond, dat viel wel op. Mijn sergeant had waarschijnlijk een voorgevoel, want hij gaf het bevel om onze helmen te dragen.

Open jeep

Er waren veel spanningen in de regio. We waren gelegerd in het sjiitische zuiden en er waren al verschillende aanvallen geweest op Nederlandse militairen. We waren met vijftien man, verdeeld over drie voertuigen: twee open jeeps en een Patria, een pantservoertuig.

AK-47-machinegeweren

Ik stond achter op de jeep en bemande zoals altijd de MAGmitrailleur. Opeens gebeurde het. Een grote lichtflits en een seconde later een enorme knal van een RPG [een schouderraket, red.] die rakelings langs me heen vloog. Ik viel achterover. En meteen hoorde ik het geratel van AK-47-machinegeweren. We werden heel heftig onder vuur genomen. Ik heb geen moment getwijfeld en ben achter het boordwapen op de jeep gesprongen. De patronen suisden langs mijn hoofd. Maar we moesten het initiatief terugpakken. En dat lukte!

Quick Reaction Force

De herrie was enorm: later bleek dat mijn trommelvliezen waren gescheurd.

Na een paar minuten stopte het vuren. De mensen in de Patria hadden al die tijd niets kunnen doen omdat ze verkeerd stonden opgesteld. En toen begon het schieten weer. Op een gegeven moment zag ik een groot licht achter ons, bleek dat de moskee open was gegaan. Door die grote lampen was mijn silhouet goed zichtbaar. Toen ben ik snel met de MAG van de jeep gesprongen. Toen het schieten was gestopt moesten we wachten op de ‘Quick Reaction Force’ (QRF). Pas toen het licht werd zag ik de omgeving goed. Een spoorrail op een hoog talud lag op ongeveer tachtig meter afstand, hierachter had onze vijand zich verscholen.

Vechtmodus

Achteraf vond ik het mooi dat ik direct in de vechtmodus stond. Ik heb er nooit een naar gevoel aan overgehouden, er niet slecht om geslapen. We kregen veel waardering voor onze reactie, maar voor mezelf weet ik dat ik gewoon mijn werk deed.’