Geholpen door veteranen

8 juni 2021
Deel dit bericht:
Esma en Abdul vertellen.

Vechten voor vrede en veiligheid, in verre landen voor vreemde, onbekende mensen.

Esma Krakuki (1976), Fushë Kosovë, Kosovo

‘Tussen 1992 en 1995 waren er militairen van UNPROFOR gelegerd die het luchtruim boven Kosovo in de gaten hielden. Ik was zo blij dat er een internationale legermacht was die ons beschermde. Bij toeval kreeg ik in 1993 contact met een Nederlandse militair, Dominic. Hij kwam geregeld bij ons op bezoek en we ontwikkelden een vriendschap. Die vriendschap gaf me hoop. In 1999, toen de NAVO Servië bombardeerde, zijn we via Pristina naar Albanië gevlucht. Dominic hield via via zoveel mogelijk contact met ons en sprak ons moed in. Dat betekende heel veel voor ons.’

Abdul, Tarin Kowt, Afghanistan

‘Ik was 14 jaar toen er Nederlandse militairen naar Uruzgan kwamen. Met mijn ouders, broers en zussen woonde ik vlakbij het compound. Ik wantrouwde de soldaten eerst een beetje, maar na verloop van tijd was ik blij met hun aanwezigheid. Het was al snel duidelijk dat ze er niet op uit waren ons kwaad te doen. Integendeel: ze maakten grapjes met de kinderen hier, leerden ons Engels, spraken met iedereen en hielpen ons met van alles: het verbeteren van de drinkwatervoorziening, de bouw van een school en het herstel van wegen.’