Het moment van Roël Boezen

‘Het zou een bizarre dag worden, dat wisten we van tevoren al. Er hing veel van af en de risico’s waren groot. We maakten zelfs een crewfoto vooraf. We hadden geen idee wat de dag ons zou brengen en of iedereen veilig zou terugkeren.

Het was een uitdagende opdracht. Vooraf ga je uit van twee scenario’s: het meest gevaarlijke en het meest waarschijnlijke. Gevaarlijk zou zijn als ze ons gewapend zouden aanvallen. Logisch zou zijn als ze op de vlucht zouden slaan. Op beide waren we voorbereid, maar het laatste gebeurde.

Het is een gek besef: je doet eigenlijk niets anders dan wat je altijd doet, maar je ben je héél erg bewust van het belang van dat moment. Terwijl ik tijdens een moeilijke drop-off op een bergtop de Chinook half zwevend, half balancerend op de plaats hield, kneep ik de knuppel fijn en zag ik mijn eigen zweet langs mijn vizier druppelen. Op dat moment ging de tijd voorbij in slow motion.

Nadat we alle teams hadden gedropt en wilden terugvliegen, kregen we het verzoek of we een vluchtende man wilden oppikken die zich niet stoppen door waarschuwingsschoten. We zijn niet opgeleid voor arrestaties, maar binnen twee minuten besloten we het toch te doen en hadden we een plannetje uitgewerkt. Dat was de kracht van ons team. En we beseften allemaal dat het belang van de operatie te groot was. We haalden het beste in elkaar naar boven. Dat maakte die dag, die startte met die groepsfoto, extra speciaal.’