Zo herdenken zij hun maten.

Het herdenken van Dennis van Uhm

‘Elk jaar op de zaterdag voor 18 april komen we samen met een groep veteranen. De sfeer is eerst nog timide. Samen lopen we naar het graf van Dennis. We houden een minuut stilte en dan stelt de voormalig compagniescommandant de vraag wie Dennis nu zou zijn, waar hij nu als militair zou zijn? Ik denk heel ver, want hij had zoveel talenten. Dit gaat met een lach en een traan. Dan leggen we een bloemstuk en gaat er een fles Ballantines of Johnnie Walker rond. Het is eeuwig droevig, maar we kunnen er niks meer aan veranderen. We kunnen zijn moed en inspiratie wél meenemen. Als het een betekenis voor ons houdt, leeft hij voort.’ (Joost Maasland)

Het herdenken van Jan Hendrik Hoiting

‘Een collega demonstreerde in Libanon een mini-Uzi. Deze actie eindigde in een nachtmerrie, want Jan stierf na dit ‘friendly fire’-incident. De IGK heeft in overleg de VN-medaille opnieuw aangevraagd en ook de Libanese Medal of the Wounded werd postuum aan Jan uitgereikt. We hielden in 2016 met meerdere pelotons van onze Alfacompagnie een ceremonie op de begraafplaats. Dat heeft ons allemaal goed gedaan, een stukje traumaverwerking. Jan heeft mij geleerd om vrolijk in het leven te staan, om positief ergens voor te gaan. We hebben één leven, dat moet je ten volle benutten.’ (Jan Willem Waitz)

Het herdenken van Petrie Crijns

Dertig jaar na het overlijden van Petrie bezochten 43 veteranen samen met haar familie het viaduct dat naar haar is vernoemd. ‘We bezochten de begraafplaats en we hielden speeches. Het was me gelukt om de aalmoezenier op te sporen die Petrie naar huis heeft gebracht. Na afloop trakteerden haar ouders ons op friet met zuurvlees. We realiseerden ons dat we als groep veel hebben meegemaakt. Na haar dood zaten we in een dal, maar het voedde wel onze saamhorigheid. Dat voelde ik ook weer tijdens die herdenking. Op de terugweg naar huis heb ik de auto even stilgezet. Ik voelde me trots en ontroerd. We hadden het toch maar mooi geflikt.’ (Corné Donders)