Vaandeldragers

‘Het is ook meer míjn vaandel geworden’

Jessica van Oort (38)
Van Oort was 23 jaar toen ze bij Defensie ging werken. Ze kwam terecht bij de Limburgse Jagers, een gevechtseenheid van de infanterie, en vertrok in 2010 als een van de twee vrouwen met haar eenheid naar Uruzgan.

De Nederlanders hebben veel betekend voor de bevolking, vindt Van Oort. ‘We hebben veiligheid gebracht, scholen, waterputten. De bevolking vond het echt erg toen we weggingen. Maar in Nederland kregen we die erkenning helemaal niet. Ik had het gevoel dat ik altijd moest verantwoorden waarom ik bij Defensie werkte.’

Het vaandelopschrift voelt voor Van Oort dan ook als een mooie erkenning. ‘Het opschrift geeft aan dat we blijkbaar toch iets goeds hebben gedaan, dat maakt me trots. Wat moesten jullie nou in Afghanistan, hoorde ik mensen denken. Door de oorlog in Oekraïne zien ze nu meer de noodzaak van een krijgsmacht. Je hoort ook niemand meer mopperen over het lawaai van straaljageroefeningen. Dat is wel een heel treurige aanleiding, natuurlijk.’

‘Een eerbetoon voor iedereen die heeft bijgedragen’

Dick Jansen (58)
Tijdens de Nederlandse Veteranendag draagt Dick Jansen tijdens de ceremonie het vaandel van zijn eenheid. Na Bosnië, Kosovo en Irak, nam Jansen zowel in 2006 als in 2008 deel aan missies in Afghanistan. Ondanks het geweld van de Taliban lukte het de eenheid om op kleine schaal faciliteiten te creëren voor de bevolking. ‘We hebben bijvoorbeeld tijdelijke medische posten opgezet. Maar ik heb niet het gevoel gehad dat we op grote schaal het verschil konden maken.’

Het vaandelopschrift dankt zijn eenheid vooral aan de goed uitgevoerde gevechtsoperaties, zegt Jansen. ‘Ik ben vaandeldrager en dat doet mij heel veel. Ons vaandel draagt nu de opschriften krijgsverrichtingen Koninklijk Nederlands-Indisch Leger 1815–1950 en Korea 1950–1954. Dat de missie Uruzgan nu ook op het vaandel komt te staan, vind ik een heel mooi eerbetoon aan iedereen die heeft bijgedragen aan de gevechtsoperaties van deze missie.’

‘Trots om deel uit te maken van de geschiedenis’

Rémon (34)
‘Ik vind het prachtig dat onze Afghanistanmissie nu als wapenfeit vermeld staat tussen al die andere veldslagen waaraan de mariniers hebben deelgenomen’, vertelt Rémon, sergeant bij de mariniers. ‘Met het opschrift krijgen we ook erkenning voor alles wat we gedaan hebben in Uruzgan.’ Rémon maakte deel uit van de laatste battlegroup die naar Afghanistan op missie werd gestuurd.

‘Onze taak was het brengen van stabiliteit en rust in de regio, het beveiligen van het Provincial Reconstruction Team en werken aan wederopbouw. Door onze aanwezigheid in het gebied probeerden we de taliban af te schrikken. Maar uiteindelijk is het vergeefs geweest. We hadden er gewoon vijftig jaar moeten zitten.’

Toch kijkt Rémon terug op een goede tijd. ‘Zo’n missie is voor echte mensen in echte problemen. Als je in een vuurgevecht terechtkomt, merk je waar je al die tijd voor hebt getraind. Het is naar dat je het meemaakt, maar het is ook bijzonder om te zien dat door al die training alles loopt zoals het moet en dat iedereen weet wat hij moet doen.’

‘Ik ben niet verbonden aan het vaandel, des te meer aan mijn divisie’

Leo van Bohemen (96)
‘Ik voel niet zozeer verbondenheid met het vaandel, maar wel met mijn divisie en mijn bataljon.’ Leo van Bohemen vertrok als dienstplichtig militair naar voormalig Nederlands-Indië. De naam en de krijgsverrichtingen van 8 RI staan vermeld op cravates, die aan het vaandel van Oranje Gelderland zijn vastgemaakt.

Eenmaal met pensioen had Van Bohemen alle tijd voor reünies. ‘Maar toen kregen we ook tijd om te piekeren. Er kwamen onderzoeken en boeken over onze tijd in Nederlands-Indië en naar mijn mening zijn die grotendeels eenzijdig. Dat doet pijn. We waren daar echt niet met 200.000 militairen schuldig aan excessen.’ Het vaandelopschrift doet recht aan het regiment, vindt Van Bohemen. ‘Militairen doen wat ze moeten doen. In voormalig Nederlands-Indië en in Uruzgan.’

Het opschrift doet recht aan de inzet van al die jaren’

Peter Tankink (56)
‘Ik was maar een klein schakeltje, maar ik ben heel trots op deze tastbare herinnering aan wat al die mannen en vrouwen al die jaren in de Afghanistancrisis gedaan hebben.’

Tankink was commandant van de Air Task Force, de luchtmachteenheid die verantwoordelijk was voor de inzet van de verschillende toestellen, zoals straaljagers, Apaches en verschillende typen transporthelikopters. Tankink vond zijn missie dan ook beroepsmatig een uitdagende tijd. ‘We hebben veel meegemaakt, de vliegbasis werd dagelijks bestookt. Je doet je werk zo goed mogelijk, daar neem je verantwoordelijkheid voor.’

Het vaandelopschrift doet Tankink veel. ‘We zijn met de hele krijgsmacht twintig jaar in Afghanistan geweest en hebben al onze wapens en mensen ingezet om te vechten tegen terreur en om de bevolking te helpen de weg te vinden naar een beter leven. Het opschrift is toch een koninklijke onderscheiding die recht doet aan de inzet van al die mannen en vrouwen in al die jaren. Ja, dat maakt mij trots.’