Judith is medewerker bij het Veteranenloket
Uit het dagboek van een hulpverlener, deel 3.
Bij de zorg voor veteranen zijn veel specialisten betrokken. Van geestelijk verzorger tot therapeut, van arts tot jobcoach. Judith Sterrenburg is medewerker bij het Veteranenloket. Via de zorglijn spreekt ze dagelijks veteranen. “De emoties kunnen flink oplopen. Het helpt als je je realiseert dat aan zo’n telefoontje vaak een lang en moeilijk proces is voorafgegaan.”
09.30 uur
Een dampende kop thee staat al op m’n bureau te wachten. Dat voelt elke dag weer welkom. We zijn een leuk, hecht team en we weten wat we aan elkaar hebben. Moet ook wel, want wij vangen hier de eerste vragen op van veteranen die soms met flinke problematiek te maken hebben. In de meeste gevallen gaat het om mensen die psychische ondersteuning nodig hebben. Daarnaast handelen wij de aanvragen af voor een treinkaartje, de Veteranenpas of een aanmelding voor een evenement.
13.30 uur
De eerste uren van de werkdag verlopen rustig. Ik heb administratief werk kunnen doen en ondertussen staat de telefoonlijn van het Veteranenloket gewoon open. Een veteraan die graag een gesprek met een psycholoog wilde heb ik geregistreerd. Door een koppeling te maken met een zorgcoördinator weet ik dat hij binnen vijf werkdagen wordt teruggebeld. Ook heb ik mail afgehandeld. Een van m’n taken is om gemeenten te voorzien van bestanden met adressen van veteranen. De laatste overzichten zijn net verstuurd.
Dan gaat mijn telefoon weer over. Ik heb nog niet opgenomen of aan de andere kant van de lijn begint een man te schreeuwen dat hij hulp nodig heeft. Ik laat hem even uitrazen. Dan leg ik uit dat ik graag wil helpen, maar dat ik het fijn vind om te weten met wie ik spreek. Even is het stil. Als ik vervolgens vertel dat er niet onmiddellijk iemand langs kan komen begint het schreeuwen opnieuw. ‘Ik loop buiten en ik weet het niet meer, ik heb nu hulp nodig, nu!’. Ik blijf rustig en vertel dat ik hem zo spoedig mogelijk zal doorverbinden met een maatschappelijk werker van het Basis Aanmeld Punt. Daarvoor moet ik hem wel in de wacht zetten. Zodra ik dat doe, zie ik dat de verbinding wordt verbroken. Nu voel ik hoe bij mij de stress omhoogschiet. Wat gaat iemand doen die zo in paniek is? Gelukkig zie ik dat hetzelfde nummer weer inbelt en ik neem snel op. Ik leg hem nog een keer uit dat hij, hoe vervelend dat misschien ook voor hem is, toch even moet wachten zodat ik hem kan doorverbinden. Als ik mijn collega van maatschappelijk werk aan de telefoon krijg licht ik kort toe wat de situatie is. Dan schakel ik de lijn door.
Mijn collega’s hebben gemerkt dat het om een behoorlijk acute hulpvraag ging. Als ik heb opgehangen ben ik blij dat ik mijn verhaal bij ze kwijt kan. Het is nooit leuk om de wind van voren te krijgen en we accepteren echt niet alles. Wat mij helpt is om me ervan bewust te zijn dat er vaak een lang en moeilijk proces aan voorafgaat, voordat iemand de stap waagt om het Veteranenloket te bellen. Dan begrijp je beter waarom iemand op zo’n moment heel boos of misschien erg gespannen kan zijn. En het zijn juist deze lastige gesprekken waardoor je je realiseert hoe belangrijk het is dat we voor veteranen en hun omgeving klaarstaan. Ik ben mijn vriendin nog altijd dankbaar dat ze me ooit de tip gaf om hier te komen werken. Dat zegt genoeg.