“Afscheid nemen hoort bij een militaire familie”
Ellen: Van oudsher was ik niet onbekend met “afscheid nemen”. Zowel mijn vader als mijn opa zaten bij de Koninklijke Marine. Ook tijdens mijn diensttijd was mijn vader nog in actieve dienst. Hij was zelfs hoger in rang, maar geen veteraan. Immers, hij had en heeft nooit deelgenomen aan een missie in oorlogsgebied. Tot op heden wijs ik hem daar nog wel eens fijntjes op.
Mijn vader is wel veelvuldig langdurig van huis geweest. Dan stond mijn moeder thuis alleen aan het roer en daarbij was onze hulp onontbeerlijk. Hij is zelfs een keer voor 9 maanden naar Curaçao geweest. In die tijd werd mijn ruim 4 jaar jongere broer geboren. Ik kan me niet herinneren (ik was toen bijna 5 jaar) of hij daar bij is geweest.
Echt militaire tradities heerste er niet zo in ons huis. Behalve natuurlijk dat mijn kamer Spik en Span moest zijn, en dat we ook met vaste regelmaat “blauwe hap” aten. En dat we met z’n allen tijdens zijn afwezigheid gedisciplineerd onze bijdrage moesten leveren aan het huishouden.
Toen ik Franc leerde kennen moest mijn vader wel even slikken. Een marinier die er met zijn dochter van door gaat. Tijdens de eerste kennismaking van Franc met mijn ouders, werd hij door mijn vader op niet misverstane wijze aan een direct spervuur van vragen hieromtrent onderworpen. “Ik ken die mariniers, was zijn vooroordeel als marine man”. Aan de andere kant, toen Franc in 1998 besloot om het Korps Mariniers te verlaten, was het mijn vader die dit behoorlijk ter discussie stelde en hem er probeerde van te weerhouden. Volgens hem “was het bij de Marine en het Korps Mariniers lang zo gek nog niet”.
Ik woonde destijds onder de rook van Den Helder in Anna Paulowna, mijn vader zat bij de Marine, het halve dorp zat bij de Marine, ik was 20 jaar en wilde meer van de wereld zien… Tja, dan is de stap in de wereld die Marine heet wel snel gemaakt. Het past bij mijn can-do-mentaliteit, mijn prestatiegedrevenheid, en mijn avontuurlijke instelling. Ook gold wel: “wat mijn vader kon, kon ik ook, en liefst iets meer…” Hij naar Curaçao, ik naar Curaçao. Hij zeilen, ik zeilen. Hij liep veel hard, dus ook ik liep op jonge leeftijd veel wedstrijden, enzovoorts. Maar ik haalde ook mijn para brevet. En ik werd duikziekenverpleegster en haalde mijn duik brevetten. En ik haalde op Curaçao alle rijbewijzen.
Door het feit dat mijn vader bij de Marine zat, is afscheid nemen een onderdeel van mijn opvoeding. Het is normaal voor me geworden, net als zelfstandigheid. Toen ik in 1994 werd uitgezonden was dit voor mijn ouders niet vreemd, maar “normaal”. Toen Franc werd uitgezonden was dit voor mij “niet vreemd” maar normaal. En als onze kinderen straks een dergelijke keuze maken, zullen wij ze niet tegen houden. Alhoewel… de uitzendingen van heden hebben een ander karakter gekregen. En een uitzending naar het buitenland via het bedrijfsleven is ook een hele ervaring.