In gedachten in Lourdes

‘Hier door Lourdes stroomt de rivier de Gave. Met aan de ene oever de grot, waar we ons vanmorgen verzamelen. Morgen bidden we de kruisweg. Dat kan bij de grote kruisweg – met beelden op ware grootte – maar het kan ook bij de kleinere beelden langs de oever van de rivier. Het bidden van de kruisweg roept altijd veel emotie op. Want de kruisweg gaat niet alleen over de weg die Jezus moest gaan. Het is ook onze weg. Wij hebben ook ons kruis te dragen. En al biddend en overwegend laten mensen hun tranen gaan – vanwege het verlies van een dierbare; vanwege een zieke in de familie of omdat je weet dat je zelf ziek bent; tranen van verdriet vanwege een verbroken relatie; ruzie in het gezin; vertrouwen dat werd beschaamd.

 Het lijkt hier in Lourdes allemaal extra voelbaar. En dan komen de tranen vanzelf. En dat mag. Ze mogen stromen. Net als de rivier. Daar in de verte zit een bocht in de rivier. Je weet niet wat daarna komt. Dat is de reden waarom we ons op de rivier van het leven meestal niet durven laten meedrijven. We klampen ons vast aan wat we hebben. Bang voor het onbekende. Daarom is het goed dat soms een ander tegen ons zegt ‘laat los’. Durf te vertrouwen dat je leven weer in rustiger vaarwater kan komen. Juist als je je laat meedrijven op de stroom van de rivier.

 Daarin gaat Maria ons voor. Ze wist niet wat haar overkwam toen er plotseling een engel aan haar verscheen. Ze wist niet wat de toekomst zou gaan brengen. Maar ze zei ‘Ja’. In vertrouwen’.