‘Je gelooft niet dat zoiets jou ooit gaat overkomen’

‘Omdat ik tien jaar in de zorg heb gewerkt, werd er gevraagd of ik me niet wilde specialiseren in de zorg binnen Defensie. Maar na tien jaar was ik wel klaar voor een nieuwe uitdaging. Dat vond ik in transport, ik ben graag op de weg en wilde al mijn rijbewijzen halen. Ik vond het leuk om te weten welke materialen ik bij me had, van vliegtuigonderdelen tot gevaarlijke stoffen. Zo ben ik na mijn algemene militaire opleiding bij de luchtmachtbasis in Leeuwarden begonnen als transportlogistiekchauffeur.’

Het moment dat ik het vliegtuig uitstapte zal ik nooit vergeten
‘Ik wist dat er een missie aan zat te komen, maar in 2015 moesten we toch vrij abrupt naar Jordanië om een luchtmachtbasis op te zetten. Ik heb mazzel gehad want ik was de vijfde groep die ging, de voorgaande groepen hadden al veel opgebouwd en de infrastructuur stond. Het moment dat je uit het vliegtuig stapt zal ik nooit meer vergeten. Ook de onregelmatigheden, zoals de noodbelletjes in de nacht. Elke week kregen we een briefing over de gang van zaken. Ik druk niet op de knop zoals de piloten maar we zijn samen verantwoordelijk voor de missie. Een F16 piloot zei tegen me: “zonder een schone baan en de juiste onderdelen kan het zomaar verkeerd met mij aflopen.” Het kan een dubbel gevoel opleveren, maar met collega’s heb ik er altijd goed over kunnen praten.’

‘Twee jaar na mijn terugkomst kreeg ik een bult op mijn been. In eerste instantie dacht ik dat het een vetbult was. Het bleek een zeldzame kwaadaardige tumor (Myxoid liposacroom) te zijn. Je gelooft niet dat zoiets jou ooit gaat overkomen. Vanaf dat moment kwam ik in de medische molen terecht. Het was zwaar maar het medische team heeft me goed bijgestaan. Ik ben 25 keer bestraald en één spier in mijn been is helemaal verwijderd. In het Militair Revalidatie Centrum kon ik revalideren, dit was heel goed geregeld via Defensie. Dat was heel fijn omdat ik zo snel mogelijk weer in beweging wilde komen. Ik heb het geluk gehad dat ik best fit was vanwege mijn baan en mijn verleden in het topvoetbal. Ik denk dat ik daarom makkelijker door het proces ben gekomen.’

‘Drie jaar geleden, voordat ik ziek werd, heb ik meegedaan aan de Nederlands Militair Kampioenschap zaalvoetbal van Defensie. Dit jaar, na mijn ziekte en revalidatie, werd ik weer gevraagd om mee te spelen. Ik vroeg aan mijn leidinggevende of ik vrij mocht krijgen voor de competitie en hij reageerde met: “Zolang je maar terugkomt met goud!” Daar heb ik mij aangehouden, we kwamen terug met goud!’

Ik creëer een veilige ruimte in de auto als ik militairen en veteranen vervoer
‘Omdat ik door mijn ziekte niet lang meer in de grote voertuigen kan rijden, doe ik sindsdien veel personenvervoer. Ik rijd bijvoorbeeld veel militairen met PTSS. Onderweg praten we veel, ik heb veel begrip voor hun situatie. Door mijn achtergrond in de zorg, als militair, mijn ziekte en persoonlijke ervaringen kan ik me goed inleven. Ik zeg altijd dat alles wat we bespreken in de auto blijft. Zo creëer ik een veilige ruimte in de auto waardoor we onderweg mooie gesprekken kunnen voeren en ervaringen kunnen delen. Ik bouw echt een band op met de mensen die ik vervoer. De mensen die ik in de auto spreek zeggen: “Lien, als jij me komt ophalen dan voel ik me op mijn gemak en kan ik rustig naar therapie.” Door de heftige periode die ik zelf heb gehad en mijn werk als chauffeur heb ik zelfs een oorkonde voor beste medewerker ontvangen.’