‘Een kind is voor mij het heiligste van het heiligste’
Marco Gerritsen ging op zijn 19e het leger in. De opleiding maakte hem sterker en volwassener. Toch had hij een dubbel gevoel bij zijn missie. Als jonge vader had hij het moeilijk met het vele kinderleed in Macedonië. Hij liep PTSS op. Door steun van zijn vrouw en kinderen heeft hij hiermee leren omgaan.
‘Op mijn 19e werd ik beroepsmilitair. Ik had wel diploma’s voor werk in de bouw, maar dat lag mij niet zo. Op een dag kwam ik een foldertje van Defensie tegen. Binnen een half jaar was ik militair. Het sprak mij wel aan. Veel buiten zijn, de kameraadschap en de inzet voor je land. Het past ook binnen mijn dromen van vroeger. Toen wilde ik al politieagent of brandweerman worden zodat ik mensen kon helpen.
De opleiding was spannend. Je stapt een nieuwe wereld in. We werden echt opnieuw opgevoed. Harder gemaakt. We leerden wie je buddy is, hoe je moet samenwerken en hoe je overleeft in de natuur. Zo moesten we zuinig omgaan met de spullen die je hebt. Niet meteen je hele fles water opdrinken en andere nuttige tips. Binnen een korte tijd waren we een hecht team. We konden op elkaar terugvallen, maar elkaar ook streng toespreken.
Het was een dubbel gevoel om in Macedonië op missie te gaan. Ik was blij dat ik eindelijk op missie ging, maar vond het ook moeilijk. Mijn dochtertje was namelijk net geboren. Ik heb een fijne missietijd gehad maar ook een hoop kinderleed gezien, terwijl een kind voor mij het heiligste van het heiligste is. Zo zag ik een baby op de grond op straat liggen, terwijl de ouders om de hoek keken of je wel geld neerlegt. Dat komt binnen, het geeft mij nu nog kippenvel.
Tijdens mijn missie heb ik PTSS opgelopen. Na de uitzending dacht ik hier wel overheen te komen, maar uiteindelijk heb ik veel (licht)therapie gehad. Het blijft een litteken, maar ik kan er inmiddels mee omgaan. Aan de buitenkant zien mensen alleen de medailles, maar ze weten vaak niet wat er achter zit.
Mijn vrouw en kinderen helpen mij hiermee om te gaan. Ze kunnen zich goed in mij verplaatsen. Dat is ontzettend belangrijk voor mij. Zij en de kinderen gaan daarom altijd mee naar Veteranendag. Het publiek geeft ons echt respect voor onze inzet. Mijn kinderen begrijpen daardoor beter wat papa gedaan heeft. Ze hebben shirts van de Dutch Militairy Veterans. Die dragen ze met trots.
Naast de geboorte van mijn kinderen is mijn missie het belangrijkste wat ik in m’n leven heb meegemaakt. We hebben goed werk geleverd. Scholen opgebouwd en contact gehad met de lokale bevolking. Die hebben ons gewaardeerd. Zo woont er iemand in de wijk die uit Bosnië komt. Die vindt het geweldig en heeft veel respect voor het feit dat we daar hebben geholpen.’