De oudste vrouwelijke veteraan van Nederland

Mevrouw Bleekemolen woont nog altijd zelfstandig. Samen met haar man, die over enkele maanden honderd jaar oud wordt. Een bijzonder echtpaar. Tijdens het gesprek vult meneer Bleekemolen zijn vrouw, die wat hardhorend is, zo nu en dan aan of brengt haar op een nieuw verhaal.

Officiersfamilie

Dat ze bij de Marine Vrouwenafdeling terecht kwam, was voor haar familie niet direct opzienbarend. Dit in tegenstelling tot veel van haar collega’s, die vaak de nodige weerstand moesten overwinnen. Een vrouw in uniform was in die tijd nog alles behalve geaccepteerd.  “Voor mij zat het erin”, verklaart mevrouw Bleekemolen. Ze komt namelijk uit een officiersfamilie. Onder meer haar grootvader en een oom dienden bij het KNIL. Ook is mevrouw Bleekemolen in voormalig Nederlands-Indië geboren. Het gezin vertrok in 1925 op verlof naar Nederland. Daar aangekomen bleek de firma van haar vader failliet te zijn gegaan. Ze besloten in Nederland te blijven.

Oproep

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte ze als administratief medewerkster voor een groothandel in  Amsterdam. Daar hoorde ze voor het eerst de oproep om in dienst te gaan bij de Marva. Mevrouw Bleekemolen hoefde daar niet lang over na te denken.

Na de oorlog wilde ik, net als zovelen, wat anders.

“Dit was de mogelijkheid om een opleiding te krijgen en om naar Indonesië terug te gaan. Bij dat land voelde ik mij nog altijd heel erg betrokken. Bovendien ben ik toch wel wat avontuurlijk ingesteld”.

Engeland

Over de eerste maanden bij de Marva heeft mevrouw Bleekemolen gemengde gevoelens. In november 1945 toog ze naar Engeland voor een opleiding van drie weken. “Ik heb daar niet zulke  leuke herinneringen aan”, vertelt mevrouw Bleekemolen.

Het eten was er ontzettend slecht en we werden echt gedrild. Maar ja, daar moest je toch doorheen.

“Het uniform dat ze daar kreeg uitgereikt, beviel haar wel. “Een pak, nieuw ondergoed, overhemden…na de soberheid van de oorlog was dat een heerlijke luxe!”

Beste vriendinnen

Na haar opleiding werd mevrouw Bleekemolen in Den Haag geplaatst. Strikt gescheiden van haar mannelijke collega’s, want de Marine huurde speciaal voor de Marva’s een huis aan de Parklaan. Hoewel het in Engeland heel normaal was om als vrouw een uniform te dragen, was Nederland er in die tijd nog niet helemaal klaar voor.

Op straat werden we nog al eens uitgescholden en soms werd er zelfs met afval naar ons gegooid.

Maar het versterkte de hechte band die de Marva’s met elkaar hadden. “We waren op elkaar aangewezen, we zaten in hetzelfde schuitje en juist omdat we voor elkaar iets over moesten hebben ontstond er een hartelijke sfeer. We konden heel goed met elkaar opschieten. Ik heb heel goede vriendinnen aan die tijd overgehouden.”

Op weg naar Nederlands-Indië

Eind 1946 volgde een driejarige uitzending naar voormalig Nederlands-Indië. De reis er naartoe met het passagiersschip ‘de Tegelberg’ staat mevrouw Bleekemolen nog altijd helder op het netvlies. “Het afscheid van de familie was uiteraard niet leuk, maar de uitdaging trok zo, dat het andere niet meer telde. Ik voelde mij uitverkoren.” Wel had ze de pech dat haar mannelijke commandant het niet zo op de Marva’s had en daar ook uiting aan gaf. “Hij liet ons kajuiten schoonmaken. Dat was smerig werk, want op de reis ervoor waren er zieke passagiers vervoerd die naar Nederland kwamen voor verzorging en herstel. De boot was vervolgens na aankomst niet schoongemaakt. We vonden het vernederend werk, maar weigeren was er niet bij. We deden het gewoon. Bovendien regelde de commandant het zo dat wij te vaak naar ons zin ’s avond op de kinderen van passagiers moesten passen.”

Batavia

Ook tijdens haar plaatsing in Batavia trof ze in eerste instantie een commandant die een vrouw in uniform kennelijk maar moeilijk kon accepteren. Zo liet hij  de Marva’s vaak op het heetst van de dag   aantreden voor de dagelijkse exercitie. “Vooral de vrouwen met een bleke huid konden daar slecht tegen. Gelukkig werd daar al snel een stokje voor gestoken.” Desondanks zijn haar herinneringen aan die tijd overwegend positief. ’s Ochtends deed mevrouw Bleekemolen kantoorwerk, zoals onderdelen bestellen voor de schepen, en daarna was er voldoende ruimte voor sociale contacten. “Ook heb ik bijvoorbeeld mijn geboorteplaats Bandung bezocht. Het was erg emotioneel om mijn geboortehuis terug te zien. In het weekend gingen we vaak naar hotel Des Indes voor ontspanning met andere militairen en ook om te dansen. Sommige Marva’s hebben daar hun toekomstige echtgenoot ontmoet. De onderlinge band tussen de Marva’s was heel goed. Dat zijn toch wel heel leuke herinneringen. Ik ben blij dat ik het allemaal mocht meemaken.”

Veteranenpas

Mevrouw Bleekemolen is de oudste geregistreerde vrouwelijke veteraan van Nederland. Dit betekent dat zij bekend is bij het Veteraneninstituut en in het bezit van een Veteranenpas, zoals de meeste veteranen in Nederland. Zij genieten niet alleen van het gevoel van erkenning die toekenning en bezit van de pas oproept, maar ook van de bijbehorende faciliteiten.

Heeft u nog geen Veteranenpas?