Van stroopwafels tot chocoladepiemels
Alles komt voorbij bij de Militaire Post Organisatie.
Duizenden brieven en pakketten van het thuisfront komen wekelijks aan bij onze militairen op missie. Heb jij je weleens afgevraagd wat er met je pakketje gebeurt tussen het moment waarop je het op de bus doet en het bij je geliefde aankomt? Bettina werkt als zaalmedewerker bij de Militaire Post Organisatie in Utrecht en praat ons bij.
Verboden goederen
Als zaalmedewerker scant, sorteert en verdeelt Bettina de binnenkomende post. Pakketjes moeten om veiligheidsoverwegingen aan strenge eisen voldoen. Zo mogen er geen vloeistoffen of bederfelijke goederen mee. Niet iedereen blijkt zich hieraan te houden. Bettina: “Mensen verzinnen de gekste dingen. Ze verpakken de ‘verboden’ voorwerpen in zilverpapier, schoenen, blikjes en in bussen Pringles: ik sta echt nergens meer van te kijken.
“Van stroopwafels tot chocoladepiemels… alles komt voorbij!” en ze wijst naar de schermen waarop beelden van de scanner te zien zijn.“
”Soms is het echt lachen bij de scanner. Zo was er een pakketje wat helemaal voldeed aan de eisen. Een collega haalde het door de scanner. De vorm kwam me bekend voor maar ik kon het niet thuisbrengen. Toen ik het volgende pakketje door de scanner haalde viel alles op zijn plek: het was een gitaar, in twee stukken gezaagd zodat het voldeed aan de eisen. Een pakketje mag namelijk maximaal 60 cm lang zijn. De militair moest het op missie maar weer aan elkaar lijmen.”
Twee potten sambal
“Ook staan we op thuisfrontcontactdagen. Het mooie daaraan is dat je contact hebt met het thuisfront van de militair op uitzending. Laatst kwam er op de thuisfrontcontactdag van de Marine een Indisch vrouwtje langs wiens kleinzoon op missie was. Haar pakket bleek te zwaar. Dan mogen wij het niet versturen. Normaal maken we geen pakketjes open, maar ik stelde voor haar te helpen om het gewicht te verdelen. Op zo’n moment maak ik altijd een grapje. Zo van ‘nou mevrouwtje we hebben er natuurlijk geen vloeistoffen in zitten he? Geen pindakaas, geen drinken, geen andere vloeistoffen’? Ze antwoorde ‘nee hoor, natuurlijk niet’.”
“Keurig in zilverpapier. Die vrouw was zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust. Haar kleinzoon miste de sambal zo. Ik moet daar dan wel om lachen. Maar het mag niet mee, dat zijn nou eenmaal de regels waar we ons aan moeten houden.“
Dankbaar werk
Bettina zit helemaal op haar plek: “Wat ik zo leuk vind aan mijn werk is dat het afwisselend en dankbaar is. Ik zorg ervoor dat het thuisfront contact heeft met het missiegebied. Aan mij vertrouwen ze hun pakketjes toe. Soms komen ze zelfs persoonlijk langs om een pakketje te brengen. Een moeder hier uit de buurt gaf hier bijvoorbeeld iedere week een pakketje af voor haar zoon en praat mij gelijk even bij over hoe het met ze gaat. Dat soort mensen zijn mij dan oprecht dankbaar.”
Niet alleen op de thuisfrontcontactdagen uit het thuisfront hun dank: “kijk” zegt Bettina terwijl ze naar het prikbord in de kantine wijst. “We hebben een prikbord vol met bedankkaartjes van het thuisfront. Dat is toch mooi? Daar doe ik het voor!”