Vijfentwintig jaar geleden werd het 1 (NL) Support Command opgericht om het infanteriebataljon Luchtmobiel (Dutchbat) in de safe-area Srebrenica logistiek te ondersteunen. Menno Wiersma werd kort na zijn opleiding bij de Luchtmobiele Brigade ingedeeld bij het Support Command. Hij was chauffeur op een tankwagen. Sinds kort is zijn verhaal opgenomen in de Interviewcollectie Nederlandse Veteranen (ICNV).
Menno Wiersma diende van 27 januari tot 25 juli 1994 in voormalig Joegoslavië. Met een vrachtwagen vol brandstof reed Wiersma van post naar post. Dit was niet zonder gevaar. Zeker aan het begin werd het zijn eenheid moeilijk gemaakt. “Je kon gewoon zien dat we groen waren, toen zijn we wel een paar keer uitgetest. Door over ons heen te schieten. We waren nog maar net het kamp op in Lukavac en toen sloegen de eerste mortieren al in. Dan is er nog niet helemaal de bewustwording van waar je mee bezig bent. Bij de eerste inslag renden wij ernaartoe om te kijken wat de schade was.”
Menno tijdens zijn uitzending: het bijwerken van de dagstaat.
Spannende momenten
Eén deel van de route die Wiersma vaak reed, stond bekend als ‘Sniper Alley’. Wanneer het konvooi hier langs moest, stelden alle voertuigen zich achter elkaar op om zo snel mogelijk één voor één het gevaarlijke stuk voorbij te scheuren. “Als je maar zo hard mogelijk naar beneden ging had de sniper de kleinste trefkans natuurlijk. Op het moment dat je naar beneden gaat, giert wel alles door je keel. Met name het moment, dat je zat te wachten tot je beurt. Dan denk je: waarom ben ik hier? Waarom doe ik dit?”
Eén van de dorpen, die hij wel eens passeerde, lag geregeld onder vuur. Het konvooi wachtte meestal tot het schieten voorbij was, voordat ze er doorheen reden.
Wiersma herinnerde zich een voorval waarbij de beschieting erg lang duurde en de konvooicommandant besloot om toch te gaan rijden.
Je ziet de inslagen nog neerkomen in het dorp, en dan hoor je over de radio: ‘Hier Romeo aan alle stations, we gaan! Tegen de tijd dat het eerste pantservoertuig het dorp in reed, was het stil.”
Ellende
De situatie voor de gewone bevolking was vaak schrijnend. “De ellende die de mensen daar hebben, daar kun je ze niet mee helpen, dat is eigenlijk wat mij het meeste bij is gebleven. Zo’n land is in een half jaar tijd helemaal aan gort geschoten, niemand vertrouwt elkaar meer.”
Wiersma kan zich na zijn uitzendervaring ergeren aan mensen die ontevreden zijn over de situatie in Nederland. “Dat ze zich druk staan te maken dat de bus vijf minuten later is, daar kan ik me toch wel aan ergeren. Niemand waardeert meer wat hij heeft. Ik verbaasde me erover hoe anders ik hiertegen aan keek na een half jaar in Joegoslavië.”
Hoewel hij niet het gevoel heeft dat zijn persoonlijke inzet het verschil heeft gemaakt, denkt hij dat de VN-missie als geheel wel waarde heeft gehad. “Als klein groepje maakte je geen verschil, je moet het echt zien in het totaalplaatje. Met zijn allen hebben we wat kunnen betekenen.”
Interviewcollectie Nederlandse Veteranen
Het interview met Menno Wiersma is opgenomen in de Interviewcollectie Nederlandse Veteranen (ICNV) en is te beluisteren via de website van de interviewcollectie. Klik hier om het interview met Wiersma te beluisteren!