Veteraan Soraya van Weereld

‘’In 1995 stond ik op 4 mei op de Dam als soldaat in opleiding bij de luchtmacht. Dit jaar is voor mij een jubileum en zou ik er dan eindelijk weer staan. Niet verwacht dat ik hier zou staan, met hetgeen wat ik tot nu toe allemaal al heb meegemaakt.’’

Als tolk naar Italië

Van Weereld was na haar opleiding bij de luchtmacht werkzaam op de afdeling gronduitrusting, o.a. vloeibare stoffen. Maar in 1997 vertrok ze naar Italië als tolk. Ze is meerdere keren naar Italië uitgezonden geweest, want daar vertrokken de F16 vliegtuigen naar Bosnië, voormalig Joegoslavië. “Het kwam tot stand doordat ik in gesprek was met Italianen op de vliegbasis Volkel. Dit is toen opgepikt door een overste, vervolgens bij de staf terecht gekomen en geconcludeerd dat ze me in Italië goed konden gebruiken. Dus daar ging ik, eindelijk op uitzending, naar Villafranca di Verona. Mijn moeder is Italiaanse, dus ik spreek de taal, maar via cassettebandjes heb ik mezelf dit verder aangeleerd.’’

Van Weereld vindt de band die ze tijdens missies met andere veteranen opbouwt uniek. Ze hebben maar een half of kwart woord nodig. “Je leert dan als 21-jarig meisje direct veel over jezelf, maar tegelijkertijd is de intensiteit met anderen zo bijzonder. De missies moesten gedraaid worden met elkaar, ongeacht je taak, functie of locatie. Je maakt vriendschappen voor het leven, want je deelt lief en leed met elkaar. Zelf ben ik een kleine schakel geweest in het hele plaatje, maar ik heb op mijn manier bijgedragen door te vertalen. Of het nu ging om het vertalen van de bestelling voor de broodbesteller of statements vertalen voor woordvoerders tijdens belangrijke persconferenties. Of zorgen dat ouders, die onderweg waren naar de herdenking in Modena om op de plek konden staan waar hun zoon zijn laatste stappen had gezet, konden communiceren met de gezagvoerder van Hercules. Ik heb ze geholpen,” aldus Van Weereld.

Voor mijn beste vriend en iedereen die zich heeft ingezet

Iedere veteraan in de erecouloir staat er met een persoonlijke reden. Dat geldt ook voor de veteranen die dit jaar de erehaag zouden vormen. Zo ook voor Van Weereld: “Op de eerste plek sta ik er voor mijn beste vriend Harm van der Heide, helaas overleden. We hebben elkaar ontmoet in 1999 op de vliegbasis Amendola di Foggia in Italië en waren direct vrienden voor het leven. Ook doe ik het voor iedereen die zich heeft ingezet: nu of 75 jaar geleden. Ik herdenk niet alleen de militairen, maar ook de burgers. Even stilstaan en beseffen wat voor leed heeft plaatsgevonden en wat er nog altijd plaatsvindt.”

Vrijheid is niet vanzelfsprekend

Dit jaar wordt herdenken anders, ook voor Van Weereld. “Net als vele anderen zal ik thuis zijn tijdens de herdenking, maar ik trek mijn pak aan en hang de veteranenvlag uit. Want ik ben er trots op dat ik veteraan ben. Ik ben er zeven dagen per week mee bezig. Het zit in mijn bloed en het is mijn passie. Ook na mijn uitzendingen heb ik me ingezet voor veteranen en dat doe ik nog steeds. Ik ben betrokken bij het introduceren en het aanbieden van nieuwe veteranenkostuums, help vrouwelijke veteranen door ook voor hen een speciale kledinglijn te creëren en geholpen met het organiseren van de regionale veteranendag,” aldus Van Weereld.

Momenteel leven we in een roerige tijd, maar volgens Van Weereld kunnen we dat niet vergelijken met oorlog. “Mensen hebben niet het besef in wat voor vrijheid we leven. Door de aanslagen in Brussel en Parijs zijn mensen wel bewuster geworden. Velen hebben voor onze vrijheid gevochten, laten we ons dat realiseren. We moeten ons gedrag even aanpassen, bewust worden van de gezondheid, beseffen wat we wel en niet mogen. Het is geen oorlog, maar in deze situatie is vrijheid dus niet vanzelfsprekend.”