No guts, no glory - Roy

Vijftien banen in twaalf jaar

Na mijn uitzending in ’98 versleet ik in twaalf jaar vijftien banen. Overal liep ik tegen hetzelfde aan: ik kon geen feedback verdragen en zodra er druk op de ketel kwam, kreeg ik niks meer uit mijn handen. Op een gegeven moment raakte ik in een crisis. Jarenlange therapie voor depressie, angst- en paniekstoornissen volgde. Ik werd gediagnosticeerd met ADD. Dertien jaar lang was ik niet in staat om te werken. Toch hoopte ik op een dag weer aan de slag te kunnen. Toen ik een paar jaar geleden definitief werd afgekeurd, was dat een klap in mijn gezicht. Gelukkig ben ik nooit bang geweest om hulp te vragen.

Goed bezig in de buitenlucht

‘Is dagbesteding iets voor je?’, vroeg mijn maatschappelijk werker van het NLVi me. Naar een bezigheid had ik wel oren, maar dagbesteding associeerde ik met mensen met Down of zwaar autisme. Toch ging ik me verdiepen in het aanbod in mijn regio. Ik zag potentie in een zorgboerderij die psychisch kwetsbare mensen helpt zinvol bezig te zijn. Natuur brengt me tot rust. Daar werk ik nu een paar uur per week. Het is fantastisch. Ik ben buiten en heb een paar mensen onder mijn hoede. Heb ik een slechte dag, dan hoef ik maar te bellen: ‘Ik kom niet, want het zit niet goed tussen de oren.’

Met hulp van dezelfde maatschappelijk werker regelde ik een Militair Invaliditeits Pensioen. Hierdoor kon ik eindelijk een autootje kopen. Een van de eerste dingen die ik daarna deed, was Natuurmonumenten bellen. Ik hoopte dat mijn voormalige vrijwilligersbaantje als natuurgids nog beschikbaar was. Ze ontvingen me met open armen. Nu leid ik maandelijks gezelschappen rond op de Sint Pietersberg.

Aan de slag met trauma’s

Wat mijn psychische klachten betreft: ik kreeg steeds maar te horen dat ze voortkwamen uit werkstress en ADD. Maar ik ben er altijd zeker van geweest dat een deel ervan een direct gevolg was van trauma’s die ik opliep tijdens de missie. Het heeft de nodige overtuigingskracht gekost om dat medisch bewezen te krijgen. In 2020 is me dat gelukt en ben ik via het  Veteranenloket van het NLVi begonnen aan een behandeling voor de trauma’s.

De traumatherapie deed me inzien dat een gebeurtenis in Joegoslavië mijn vertrouwen in de mens en in de hulpverlening enorm geschaad had. Ik had er een aalmoezenier deelgenoot gemaakt van de intense emoties die de missie in mij losmaakte. De man had hierover uit de school geklapt. Ik ben over het incident in gesprek gegaan met een geestelijk verzorger van het NLVi. Vreselijk moeilijk, want het voelde alsof ik mijn vijand in de ogen keek. Ze erkende dat haar collega zijn beroepsgeheim had geschonden en bood me excuses aan namens de kerk en Defensie.

Recht gedaan

Op dit moment helpt het NLVi me met het aanvragen van een restschadevergoeding; een pittige juridische procedure waar veel administratie bij komt kijken. Het geld zou ik willen gebruiken om het flatje waar ik met mijn dochter woon te verruilen voor iets anders. We kunnen dan ook wat vaker leuker dingen doen en ik zou heel graag weer eens op vakantie gaan.

Door dit alles heb ik het gevoel dat me recht is gedaan. Hierdoor sta ik niet langer onder hoogspanning. Dankzij de therapie, mijn werk en het financiële vangnet heb ik weer regie op mijn leven. Ik zie de toekomst positief tegemoet. En voor de moeilijke momenten die er echt nog wel eens zijn, heb ik mijn mantra: ‘Oké, dit kan niet meer. Maar er is veel meer dat ik nog wel kan.’