Onvergetelijk!
Het verhaal van John Wülf.
Na een aanvullende opleiding in Ermelo werd Wülf in 2009 als onderdeel van het Operational Mentoring and Liaison Team uitgezonden naar Afghanistan. Al tijdens de voorbereiding bleek dat er muzikanten in zijn team zaten.
Het audioverhaal van John, ingesproken door Shanna Baauw
Het verhaal van John in tekst
Na een aanvullende opleiding in Ermelo werden wij als Operational Mentoring and Liaison Team uitgezonden naar Kamp Holland, Afghanistan. Onze taak was het trainen en mentor zijn van de ANA, de Afghan National Army. Ons team bestond uit allerlei rangen en standen, van soldaat 1 tot kolonel en een goede voorbereiding was belangrijk om te komen tot het teamgevoel. Al tijdens deze voorbereiding bleek dat er enige muzikanten in het team zaten en al gauw ontstond een plan om een bandje op te richten.
No-Sinc
We beschikten over een drummer (ik), twee gitaristen in de personen van Dick en René, en Harry, de saxofonist. Via via kwamen we aan een geluidsinstallatie met de benodigde snoeren en microfoons. Ieder nam zijn eigen instrument mee en aangekomen in Kamp Holland konden we ook nog het orgel van de dominee gebruiken.
Al gauw kregen we contact met een daar aanwezige Australische militair. Hij was van Polynesische afkomst en had een niet uit te spreken naam, dus voor ons heette hij al snel H. Naast zijn keyboardtalenten kon hij ook nog eens goed zingen en al gauw begonnen wij te oefenen in wat we de tuin noemden. Een bandnaam hadden we ook al snel: No-Sinc. Iedereen was welkom, meezingen werd erg op prijs gesteld en de sfeer was altijd relaxt.
EO
Een Amerikaan zong ‘Sweet Home Alabama’, ofschoon hij een Texaan was, een Aussie kon ‘Oerend Hard’ van Normaal helemaal meezingen (hij had geen idee waar het over ging), en we kregen er zelfs een zangeres bij! Geoefend werd er bijna iedere dag (als de dienst het toeliet natuurlijk). Tijdens de voorbereidingen van een sessie hielpen vele teamleden mee om het podium op te bouwen. We kwamen zelfs in het voorprogramma van cabaretier Guido Weijers, die ons kwam bezoeken, en in een radio-uitzending van Giel Beelen. Maar wat voor ons toch wel onvergetelijk was, was een optreden in de woestijn (net buiten het kamp) toen de Evangelische Omroep uit Nederland was gekomen voor een reportage. We werden gefilmd voor een tv-uitzending. Stroom via een grote generator, verlengkabels en de hele mikmak in een stoffige zandbak. Het hoogtepunt was echter een Apache-helikopter die naast ons opsteeg en achterlangs vloog! Onvergetelijk! En het is dus waar: muziek verbroedert en maakt nare gebeurtenissen een beetje draaglijker.