Verbinding krijgsmacht en maatschappij
Wie aan Nederlanders vraagt of de krijgsmacht noodzakelijk is, krijgt van ruim 80 procent een positief antwoord. Die mooie en door de jaren heen verrassend stabiele score betekent echter niet dat de gemiddelde landgenoot persoonlijke betrokkenheid voelt. De beperkte contacten tussen burgermaatschappij en militairen en de geringe zichtbaarheid van de krijgsmacht spelen hierbij ongetwijfeld een rol.
Toch krijgt draagvlak lang niet altijd de aandacht die het verdient. Voor journalisten en politici is het nu eenmaal interessanter en spannender om de discussie aan te gaan over concrete kwesties, als de aanschaf van extra F-35-gevechtsvliegtuigen of een nieuwe generatie onderzeeboten. Op de langere termijn is echter het wel of niet aanwezig zijn van draagvlak – van een voldoende mate van overeenstemming tussen wat in de maatschappij leeft en wat de krijgsmacht doet – veel belangrijker dan het al dan niet aanschaffen van een bepaald wapensysteem.
De krijgsmacht is nauwelijks zichtbaar is. Veel kazernes of bases zijn verdwenen. Als er tegenwoordig een peloton soldaten voorbijkomt, baart dat groot opzien. Ook het einde van de dienstplicht draagt daaraan bij. Jarenlang werden militairen zelfs verplicht in burger met het openbaar vervoer te reizen om jihadistisch geweld te voorkomen.
De hoop lijkt nu gevestigd op de reservisten, gewone burgers die als militair inzetbaar zijn: zij zijn een brug tussen samenleving en krijgsmacht. En deze groep blijft groeien.
Meer Checkpoint?
