Kippenvelmoment - Margret

Wat dacht je dat er gebeurd was?
‘Mijn gedachten schoten alle kanten op. Channon zat voor studie vier maanden in Krakow. Zelf ging ik over drie weken naar Irak, als Hoofd Inwendige Dienst voor Operation Inherent Resolve (OIR). We zouden elkaar bijna een jaar niet zien. Wat zou ze in hemelsnaam gedaan kunnen hebben?’

Wat bezorgde je kippenvel?
‘’Ik heb net een tattoo laten zetten’, vertelde ze. Dat vond ik inderdaad niet fijn. ‘Het is een vredesduif. Die ene die op de medailles staat die ik kreeg als jij en papa terugkeerden van missies. Ik heb hem genomen omdat ik zoveel respect heb voor jullie.’ Dat kwam binnen. ‘Jeetje Chan, wat gaaf!’ bracht ik uit.’

Waarom was je zo geraakt?
‘Plotseling zag ik in dat ze echt begrijpt dat wat mijn man en ik doen niet zomaar werk is. Beiden zitten we al ruim dertig jaar bij de Marine. Omdat Channon ermee opgroeide, dacht ik dat onze missies de gewoonste zaak van de wereld voor haar waren. Niet dus. Nooit eerder sprak ik met mijn dochter ─ die toch al niet makkelijk over haar gevoel praat ─ over hoe het voor haar was: kind zijn van twee militairen. Daar, op de gang op het KIM, was dat gesprek er plotseling. Ik had geen idee dat ze ons zo hoog heeft zitten.’

Respect en dankbaarheid zitten ook in kleine alledaagse dingen. In de maandelijkse rubriek Kippenvelmoment vertelt een veteraan over een bijzonder moment of indrukwekkende gebeurtenis.