‘De groep zorgt voor kameraadschap en is een plek waar je kan delen.’

‘Op mijn post kregen we met veel narigheid te maken. Een paar keer per week werd je beschoten, zelfs tijdens het douchen. Ik was chauffeur en het gebeurde ook een keer toen ik in de vrachtwagen zat. Ik kon nergens heen. Op dat moment deed het mij niks, maar ik was wel bang. Toen het schieten was afgelopen kon ik letterlijk niet op mijn eigen benen staan. Die waren helemaal van pudding.’

‘De vuilnisbelt van Haris staat ook nog op mijn netvlies gebrand. Daar gingen wij met enige regelmaat naar toe om onze vuilnis te storten. Een enorme belt die in brand stond, omdat het vuil werd verbrand. Op diezelfde plek leefden dan jonge kinderen in kartonnen dozen. Die haalden dan voor wat geld de vrachtwagen leeg. Ik was 19 jaar oud en dan denk je wel bij jezelf: “Jezus man, wat is dit allemaal?” Mijn jeugd is in die periode verdwenen.’

‘Deze uitzending heeft mijn leven gevormd. Jaren later, in 2005, ben ik erachter gekomen dat ik PTSS heb. Lange tijd heb ik dit niet door gehad. Als vrachtwagenchauffeur werkte ik wel weken van 80 uur. Ik had ook een kort lontje en kon bijna niet slapen, omdat ik alles zag. Ik was gewoon continu alert. Dat veranderde nadat ik bijna was verongelukt met de motor. Ik was aan het rijden en er lag een plastic zak van de supermarkt op straat. Ik dacht dat er een mijn in zat. Daar werden we in Libanon ook altijd voor gewaarschuwd. Ik week snel uit en kreeg bijna een ongeluk. Gelukkig heeft mijn vrouw mij geholpen. Zij zei: “Het gaat echt niet goed met jou. Je moet echt hulp zoeken.” Inmiddels kan ik leven met mijn PTSS. Ik ben naar het veteranenloket gegaan en zij hebben mij geweldig geholpen. Daar ben ik nog altijd dankbaar voor.’

‘De stichting Dutch Military Veterans heb ik eigenlijk per ongeluk opgericht. Ik zat mij te vervelen op Facebook en miste een plek waar we onze verhalen kunnen delen. Het begon met 30 man en is inmiddels uitgegroeid tot online plek waar ruim 3000 veteranen samenkomen. Het is super belangrijk. Het zorgt voor kameraadschap en daar deel je veel mee. Het geeft een sociale structuur waar veteranen vaak op terugvallen. Voor het merendeel zijn dat mensen die goede herinneringen ophalen. Zo ontstaan er spontane barbecues of motorritten. En de mensen waarmee het niet zo goed gaat, staan we in raad en daad bij. Zo was er een keer iemand die er helemaal doorheen zat. Zijn huisarts begreep hem niet en had hem verkeerd geholpen. Die jongen vertrouwde niks en niemand meer. Op mijn aanraden ging hij toch een keer langs bij het Landelijk Zorgsysteem voor Veteranen. Met grote tegenzin is hij er naar toe gegaan. Twee jaar later kwam er een keer iemand naar mij toe die ik nog nooit had gezien. Hij vertelde dat onze hulp zijn leven heeft veranderd en dat hij daar zo dankbaar voor was. Dat zijn voor mij de krenten in de pap en het is schitterend dat het zo is gelopen.’

‘Ik hoop dat ik zo gelukkig blijf als dat ik nu ben. Ik heb goede vrienden en een lieve vrouw. Het merendeel van die vrienden komt uit het DMV. Dat vind ik prachtig.’

‘Voor mij hoeft de nominatie van de Witte Anjer Prijs niet. Ik sta niet graag in de spotlight en daarnaast doe ik het niet alleen. Die groep bestaat uit 3000 mensen die allemaal hun steentje bijdragen. Dat dat allemaal is ontstaan omdat ik op een knopje drukte is wel heel mooi.’