Veva-student Ramin ontmoet UNIFIL-veteranen in Libanon
Zuid-Libanon bleek een jungle van milities.
Ramin Jaafar is 19 jaar. Binnenkort rondt hij zijn zorgopleiding af aan de VEVA, op de oude kazerne in Harderwijk. Ramins Libanese vader kwam als vluchteling in Nederland, waar hij zijn moeder leerde kennen. “Mijn kledingstijl is Westers, ik ben goed doorvoed. Maar verder zie ik er behoorlijk Libanees uit. We hebben nog familie in Libanon en op onze vakanties kan mijn vader gelukkig tolken, want mijn broers, zus en ik zijn niet tweetalig opgevoed. Toen we een keer per auto naar onze familie zouden gaan, zijn we halverwege omgekeerd omdat het geweld weer was opgelaaid in Libanon.”
De ontmoeting met de Unifil-veteranen
“Onze conciërge is een UNIFIL-veteraan. Toen ik hem vertelde dat ik naar Libanon zou gaan, kwam hij op het idee me in contact te brengen met Stichting Weerzien met Libanon. Een groep veteranen stond op het punt een terugkeerreis naar Libanon te maken. Ik heb hen ontmoet toen ik in Libanon was. Zij waren daar om plekken terug te zien, om te verwerken wat zij hadden meegemaakt in hun diensttijd, veertig jaar geleden. Het deed wat met me hen daar te ontmoeten: oude, stoere kerels met indrukwekkende verhalen. Ik was geïnteresseerd in hoe zij het land indertijd hadden ervaren. Je kon wel zien dat er veel emotie bij hen loskwam, nu ze terug waren in het land. Herkenning, herinnering, de impact van wat er met hen was gebeurd op die plek, toen zij mijn leeftijd hadden. Maar ik heb ook wel grappige herinneringen gehoord, de verhalen waren heel verschillend.”
Voor mij is Libanon het land van mijn roots
“Ik leerde het land als kind kennen als een familie- en vakantieland. Veel veteranen hadden indertijd ook die verwachting: ik ga naar een land met veel zon en strand. Bij aankomst volgde de verbijstering: dat zo’n prachtig land een jungle bleek te zijn van milities en zoveel geweld dat over en weer gaat.” In Libanon heten de UNIFIL’ers the blue helmets, zegt Ramin. “De Nederlanders hadden een beperkt mandaat, dat was moeilijk. Maar ze stonden bekend als neutrale militairen, met hart voor de lokale bevolking. Ik hoorde van de veteranen dat het na hun uitzending ook weer lastig was om weg te gaan uit de hectische situatie. Thuis in veilig Nederland kwamen gaandeweg de vragen: wat heb ik nou eigenlijk gedaan? Heeft het zin gehad dat ik daar was, hoe gaat het nu met het land?”
Onlangs kwam Libanon wereldwijd in het nieuws met de grote explosie in de haven van Beiroet. “Het welvarendste deel van Libanon is geraakt,” zegt Ramin. “De chaos is groot. Ondertussen heerst ook daar de pandemie. Mensen worden niet getest, er is armoede. Overheidssteun kennen de Libanezen niet. Mijn oma blijft in haar flatje, geen van de kleinkinderen kan bij haar langsgaan, je moet er niet aan denken dat ze ziek wordt. Mooi dat ook nu de UNIFIL-veteranen meteen weer tot initiatieven kwamen om te helpen. Ik ben daar ook nog bij betrokken geweest op het Veteraneninstituut.”
De omgang met de veteranen heeft Ramin geïnspireerd. “Het is bijzonder als mensen je in vertrouwen nemen en hun ervaringen met je willen delen, zeker als het om zulke bijzondere herinneringen gaat.” De studenten van de VEVA-opleiding lopen in uniform en zijn nauw verbonden met Defensie. “Naast mijn zorgopleiding heb ik ook het vak Zelfhulp-Kameradenhulp afgerond,” zegt Ramin. “Situaties waarin je echt het verschil kunt maken, dat trekt mij aan. Risico’s horen bij het leven. Mijn droom is ooit zelf als militair op uitzending te gaan.”
“Het is bijzonder als mensen je in vertrouwen nemen en hun ervaringen met je willen delen, zeker als het om zulke bijzondere herinneringen gaat”